4. Przedsmak problemów

,,Zamknęłam oczy i modliłam się o koszmar.

 Z koszmaru można się obudzić."

Kevin Brooks

Obudziłam się w środku nocy. Spocona i przestraszona, próbowałam uspokoić moje walące serce. Przez chwilę nie wiedziałam nawet, co się ze mną dzieję? Gdzie jestem? W mojej głowie cały czas bębniły słowa, jakie niedawno usłyszałam przez telefon. W pośpiechu rozejrzałam się po swoim pokoju. Przez ciemność, która w nim panowała, mało co widziałam, ale byłam pewna, że jestem u siebie. To mnie uspokoiło. To tylko sen, tylko sen - szeptałam cicho pod nosem. 

Zerknęłam na zegarek, który wskazywał czwartą w nocy. Miałam sporo czasu, zanim pójdę do pracy, mogłam w spokoju jeszcze pospać. Opadłam z westchnieniem na poduszkę i, obracając się na prawy bok, zamknęłam oczy. Leżałam tak może minutę, może pięć, a sen wcale nie nadchodził. Byłam już całkowicie rozbudzona, wiedziałam, że nie ma takiej możliwości, abym z powrotem zasnęła.  

Ześlizgnęłam się po cichu z łóżka, by przypadkiem nie obudzić mamy. Zrzuciłam z siebie piżamę i chaotycznymi ruchami wciągałam na nogi szare spodnie dresowe. Zgarnęłam jeszcze z krzesła jakąś bluzę i ruszyłam korytarzem modląc się o to, żeby skrzypiąca podłoga nie zdradziła mnie i mojego nocnego spaceru. Nie chciałam narobić rabanu, a było to niezwykle trudne zważając na to, że co chwilę w ciemnościach potykałam się o własne nogi lub jakiś przedmiot stojący mi na drodze. Śmiało mogłabym nazwać wyczynem to, że dotarłam w ciszy aż do drzwi wejściowych. Ubrana w kurtkę i adidasy, wyszłam z domu. 

Po zamknięciu drzwi od razu uderzył we mnie miło orzeźwiający chłód. W powietrzu czuć było nadchodzącą jesień oraz - co za tym idzie - parszywą pogodę i więcej chorych. Splotłam ręce na piersiach i szybkim krokiem ruszyłam przed siebie. Po raz pierwszy to nie sen miał mi pomóc w rozwiązaniu swoich problemów i pozbyciu się stresu, tylko spacer. Zamierzałam wychodzić swoje życiowe komplikacje, wgnieść je w chodnik i zostawić za sobą daleko w tyle. Gdyby to mogło być takie proste…

Idąc pustymi uliczkami, dumałam nad wczorajszym dniem. Spotkanie z Sasuke i jego dziećmi lekko wytrąciło mnie z równowagi. Jeszcze ten telefon... Zacisnęłam z całej siły dłonie na ramionach. Nienawidziłam tego człowieka! Gardziłam nim tak, jak jeszcze nikim innym. Choć może nie powinnam, to życzyłam mu śmierci.

— Niech zdycha... — mruknęłam sama do siebie i skręciłam w boczną uliczkę. 

Nie zastanawiałam się nad tym, dokąd idę. Przemierzałam chodnik w takim tempie, że pewnie aż się za mną kurzyło. Nie oglądałam się za i nie patrzałam przed siebie, po prostu maszerowałam.

Raz,  dwa,  trzy.   Raz,  dwa,  trzy.   Raz,  dwa,  trzy.

Wzięłam głęboki wdech i przyspieszyłam. 

Raz,  dwa,  trzy.   Raz,  dwa,  trzy.   Raz,  dwa,  trzy. 

Szybciej! - krzyknęłam sama do siebie w myślach. 

Mój początkowy marsz zmienił się w szybki bieg. Przebierałam nogami ile wlezie, dodatkowo coraz szybciej poruszając ramionami. Mimo wysiłku na mojej twarzy pojawił się gigantyczny uśmiech, którego nie mogło się pozbyć nawet chłodne powietrze, jakie połykałam łapiąc oddech. Czułam, jak pożera mnie zmęczenie. Nie ma co się dziwić – moja kondycja nie należała do najlepszych. Przystanęłam i oparłam dłonie o kolana, nadal się uśmiechałam. Jak głupia!

Niestety, banan na mojej twarzy znikł natychmiast, gdy unosząc głowę dostrzegłam ciemną, pordzewiałą bramkę. Cmentarz. Zmarszczyłam brwi. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatnio odwiedzałam to miejsce. Wyprostowałam się i wolnym krokiem podeszłam do furtki. Zastanawiałam się nad tym, czy powinnam tu wchodzić. Ostatecznie popchnęłam skrzypiącą furtkę. Już potrafiłam odpowiedzieć sobie na pytanie ile mnie tu nie było. Wystarczająco długo - pomyślałam smętnie, przyglądając się ponurym pomnikom. Było ich znacznie więcej, niż przy ostatniej mojej wizycie. 

Nigdy nie lubiłam odwiedzać cmentarzy - jak zapewne większość ludzi. To nie było miejsce dla mnie. Zbyt tu ponuro i cicho. Przechadzając się między nagrobkami, czytałam nazwiska zmarłych i epitafia. Piękne słowa wyryte na płytach nagrobnych wirowały w mojej głowie. Co chwilę rozglądałam się na boki, sprawdzając, czy ktoś jeszcze pałęta się po - jak mawia moja babcia – „parku sztywnych”. Raczej nie chciałam nikogo spotkać, ale kto normalny łazi o takiej porze po cmentarzysku? Tylko ja! 

Z dość dużym przygnębieniem mijałam mogiły osób, które kiedyś znałam. Nigdy nie potrafiłam pogodzić się ze stratą ludzi – zwłaszcza bliskich. Przez cały czas pilnowałam się, by przypadkiem nie zahaczyć o korzeń jakiegoś drzewa i się nie wywalić. W myślach dziękowałam za zapalone znicze, które jako tako oświetlały mi drogę. 

Oglądając pomniki jaśniejące w blasku języczków ognia, dostrzegłam jeden z nich, który wcale nie świecił się tak jasno. Moją uwagę przykuł maleńki lampionik, postawiony na samym środku masywnej płyty. Podeszłam bliżej, by przeczytać do kogo należy ów pomnik.

Stojąc nad nagrobkiem wykonanym z ciemnego marmuru, poczułam, jak sumienie ściska mi gardło. Jasny napis na płycie, nawet w lekkim mroku, raził moje oczy. Odszedłeś tak nagle, że ani uwierzyć, ani się pogodzić. Hiro Haruno, ur. 12.02.1959 r. - zm. 20.05.2000r. Z ciężkim sercem przyglądałam się pomnikowi, który należał do mojego ojca. W kółko czytałam napis wyryty na płycie. Nigdy tu nie byłam.

Pamiętam, że gdy tylko dotarła do mnie wiadomość o jego śmierci, natychmiast wyparłam ją z pamięci. To nie mieściło mi się w głowie. Jak to możliwe, żeby mój ukochany ojciec nie żył? Nienawidziłam, kiedy mama wspominała o nim w czasie przeszłym. Myślałam, że robi to specjalnie, że chce mnie uświadomić. Ale ona tak naprawdę potrzebowała mojego wsparcia. Niestety, dotarło to do mnie zbyt późno. Za dużo zdarzeń skumulowało się na ten sam termin. 

— Zrobiłam coś strasznie złego... — wyszeptałam cicho, czując jak w moim gardle rośnie gigantyczna gula.

Nie wiem, ile czasu spędziłam stojąc nad grobem mojego ojca i wyrzucając z siebie wszystkie żale. Płakałam i śmiałam się jednocześnie. Opowiadałam mu, co się wydarzyło od czasu jego odejścia. Może było to głupie, siedzieć i gadać do pomnika, ale czułam się po tym dużo lepiej. To była taka jakby terapia oczyszczająca. Kiedy już skończyłam, zauważyłam, że na dworze jest już całkiem jasno, a ja sama zmarzłam, jak cholera. Opuściłam cmentarz, obiecując sobie, iż od dziś będę częściej odwiedzać grób mojego ojca, nadrobię stracony czas.

 

 

Wchodząc do domu, od razu zostałam przywitana przez moją rodzicielkę. Ostatnio załapała jakiegoś hopla na punkcie kontrolowania mnie. Chciała wiedzieć gdzie byłam, co robiłam, z kim...

— Gdzieś ty była? — fuknęła na mnie, gdy tylko zauważyła, że zamierzam udać się na górę, do mojego pokoju. — Zaraz spóźnisz się do pracy! Chciałam cię obudzić, bo patrzę, że już późno i powinnaś się zbierać, ale ciebie nie było już w domu! 

Zerknęłam na wiszący w przedpokoju zegar ścienny i faktycznie - była siódma, za godzinkę powinnam być w szpitalu. Chyba dam radę się wyrobić. 

— Spokojnie, byłam się przejść — odpowiedziałam cicho.  

— Jak to przejść? Tak wcześnie? — Jej brwi w natychmiastowym tempie powędrowały w górę. Wyglądała śmiesznie, stojąc tu przede mną w puchatym szlafroku i z papilotami na głowie, próbując udawać surowego rodzica. — Płakałaś? 

 — Nie... Zimno jest. — moja odpowiedź chyba nie wypadła w jej mniemaniu przekonująco, bo pokręciła głową.

— Byłam na cmentarzu... — mruknęłam, wchodząc w głąb domu. Słyszałam, jak stuka kapciami, podążając zaraz za mną. 

— Na cmentarzu? Po co? — Nawet jeśli próbowała udawać niezainteresowaną, to gołym okiem było widać, że w środku aż zżera  ją ciekawość. 

— Tak jakoś tam zawędrowałam. Znalazłam grób taty. 

Moja mama natychmiast przystanęła w miejscu, patrząc się na mnie ni to ze zdziwieniem, ni to ze złością. Można było powiedzieć, że przypatrywała mi się z beznamiętnością. Poczułam, że właśnie stąpam po bardzo cienkim lodzie i tylko chwila dzieli mnie od tego, abym z wielkim chlustem wpadła do wody. 

— Rozumiem. — Głos mojej matki zabrzmiał dziwnie nienaturalnie.

Spodziewałam się, że po usłyszeniu takiej informacji wpadnie w szał i zacznie gadać wszystko, co ślina przyniesie jej w danej chwili na język. O dziwo, nic takiego nie nastąpiło. Zamiast awantur, krzyków i innych tego typu rzeczy, których się od niej spodziewałam, dostałam całkowitą ciszę. Moja mama zostawiła mnie samą przed wejściem do kuchni. Zdziwiona takim obrotem spraw, nie powiedziałam nic. Czasami lepiej jest trzymać język za zębami. 

 

 

Wchodząc do szpitala, miałam w głowię jedną myśl. Muszę porozmawiać z Nori. Chciałam w jakikolwiek sposób podziękować jej za wczorajsze wsparcie i jakoś się wytłumaczyć. Przeczesałam dłońmi swoje krótkie, różowe włosy, chcąc je doprowadzić do względnego porządku. Kobieta czuje się pewniej kiedy wie, że wygląda dobrze. 

Kiwnęłam głową w geście powitania, gdy jakaś znajoma z pracy się ze mną witała. Mało kogo tutaj znałam, większość tylko z widzenia. Nie miałam jeszcze okazji zawierać szerszych znajomości… a może zwyczajnie nie chciałam?

Tak jak sądziłam, z powodu gwałtownej zmiany pogody i  coraz zimniejszych dni, przed gabinetem siedziała cała masa rodziców, którzy przyprowadzili ze sobą swoje chore pociechy. Wrzesień zawsze rozpoczynał okres chorób i przeziębień, nie wspominając już nawet o bilansach i szczepieniach. Zapowiadało się dużo pracy! 

Nori znalazłam przy automacie do kawy zaraz obok recepcji. Kobieta ze zdenerwowaniem uderzała w metalową maszynę. Zdziwiona i zaciekawiona sytuacją, którą obserwowałam, podeszłam bliżej koleżanki. 

— Czym ci podpadł? — zapytałam. 

Rudowłosa - słysząc mój głos - gwałtownie podskoczyła ze strachu, łapiąc się za serce. Zachichotałam pod nosem, widząc jej zdenerwowaną minę. 

— To cholerstwo nie chce mi wydać kawy! — fuknęła, po czym zamaszystym ruchem zafundowała stojącej maszynie mocnego kopa. 

— Pomóc ci? — zaproponowałam z lekka zdziwiona. 

— Nie! — I kolejny kopniak.   

No, jeśli wcześniej uważałam Nori za oazę spokoju i równowagi, to teraźniejsza sytuacja całkowicie zmieniła moją opinię. Ta kobieta potrafiła się zdenerwować. Widząc, jak coraz więcej pacjentów zaczyna zwracać na nas uwagę, postanowiłam interweniować. 

— Wrzuciłaś już pieniądze? — spytałam, okrążając automat. 

— Mówił ci ktoś, że zadajesz głupie pytania? Oczywiście, że wrzuciłam! I domagam się mojej kawy! A to cholerstwo...

— Jest wyłączone — dokończyłam za nią, powstrzymując się od śmiechu. 

— Niemożliwe... Pokaż! — podeszła bliżej mnie, a ja pokazałam jej wtyczkę, która - odłączona od kontaktu - leżała na podłodze. Widząc jej zirytowaną minę, tym razem roześmiałam się głośno.

 

        

Podłączyłyśmy automat, a zażenowana Nori w końcu odebrała swoją kawę. Usiadłyśmy na krzesełkach, zaraz obok izby przyjęć, i zamilkłyśmy. Rudowłosa ze skupieniem wpatrywała się w swój napój, a ja no cóż… ja próbowałam zebrać w sobie wystarczająco siły, by móc z nią porozmawiać. 

— Dziękuję — moje zbieranie się w sobie przerwało ciche, wyznanie kobiety siedzącej obok. Przyjrzałam jej się dokładniej. Wyglądała na lekko zakłopotaną. Chyba nie nawykła dziękować. 

— Nie ma za co! To tylko głupi automat. — Machnęłam lekko ręką i wbiłam spojrzenie w podłogę. — Właściwie, to chciałam z tobą porozmawiać. 

Koleżanka mruknęła coś tylko pod nosem i w dalszym ciągu delektowała się kawą. Uznałam to za zgodę na rozmowę, więc kontynuowałam:

— Chciałam ci wytłumaczyć sytuację z wczoraj. Moje zachowanie było nieprofesjonalne. Zareagowałam zbyt emocjonalnie, to była sytuacja bardzo osobista…

— Chyba się nie zrozumiałyśmy  — przerwała mi chłodno. — Nie interesują mnie twoje powody. Nie chcę słuchać historii z twojego życia, a ty nie musisz mi się spowiadać. 

Jej słowa wywarły na mnie ogromne wrażenie. W tej chwili Nori wydawała mi się być naprawdę silną kobietą. Nabrałam do niej szacunku.  Jeszcze nigdy nie spotkałam kogoś takiego. Niewścibskiego, wyrozumiałego i skąpego w uczuciach. 

— Masz rację — przyznałam. Było mi trochę głupio, ale chciałam dobrze. — Mimo to, dziękuję. 

Rudowłosa wykrzywiła lekko usta w uśmiechu, po czym wstała. Kiedy już myślałam, że pójdzie sobie i mnie tak zostawi, dotarła do kosza na śmieci gdzie wrzuciła pusty, plastikowy kubeczek po kawie.

— Idziesz? — mruknęła cicho, odwracając się w moją stronę.

— Jasne! — zerwałam się z krzesła jak oparzona, szybko ją doganiając. 

 

 

Zadowolona, że dziś udało mi się wcześniej wyrwać z pracy, przemierzałam uliczne stragany. Szukałam czegoś, co mogłoby mnie natchnąć na zrobienie obiadu. Nie miałam pomysłu na to, co mam przygotować. Po prostu liczyłam, że jak się tu pokręcę, to mnie natchnie. Do tej pory nie miałam okazji gotować - robiła to moja mama. Jednak teraz, gdy mieszkam razem z nią, musiałam zacząć bardziej przykładać się do obowiązków domowych. 

Oglądając kolorowe warzywa i wdychając cudowne zapachy, które wywodziły się z różnych knajpek, wpadłam na pewien pomysł. Szybko podleciałam do straganu, na którym wypatrzyłam czerwoną fasolę. Już w wyobraźni widziałam te pyszne mochi, które było jednocześnie moim i Kazumi ulubionym daniem. 

— Poproszę czerwoną fasolę — powiedziałam, jednocześnie grzebiąc ręką w torebce i próbując znaleźć portfel. 

— O, to pani! - głośny wesoły głos spowodował, że zaprzestałam poszukiwań i spojrzałam na sprzedawcę. Od razu go poznałam. 

— To pan... — mruknęłam, spoglądając na niskiego staruszka, który ostatnim razem sprzedał mi te parszywe jabłka. Jego podkręcone wąsy uniosły się, gdy tylko jego twarz rozjaśnił uśmiech. Chyba cieszyło go to, że go rozpoznałam. Podrapał się po dość sporym brzuchu i odchrząknął głośno.

— W czym pomóc? 

Właściciel straganu zapakował mi moją fasolę w papierową torbę. Zaśmiałam się do niego, że być może tym razem jego produkty nie przyniosą mi pecha, ale chyba nie załapał żartu. 

 

 

Otworzyłam  drzwi frontowe i położyłam siatki z zakupami na podłodze. Wieszając kurtkę, od razu zauważyłam, że w domu jest dziwnie cicho. No niby nie miał, kto robić wielkiego hałasu, ale zazwyczaj było słychać jakieś krzątaniny po kuchni, w której urzędowała moja mama. Teraz nie słyszałam żadnych dźwięków. Wszystkie światła były wyłączone, a z pomieszczenia kuchennego nie dochodziły odgłosy wiecznie grającego radia. To było dziwne. 

Kopnęłam ściągnięte buty tak, by wylądowały posłusznie koło szafeczki i biorąc stanowczym ruchem zakupy, weszłam w głąb mieszkania. Rozglądałam się czujnie po domu, jakby zaraz ktoś miał wyskoczyć nie wiadomo skąd i coś mi zrobić. Położyłam zakupy w kuchni i ruszyłam do salonu. Kiedy tam weszłam, stanęłam jak wryta. W pomieszczeniu zastałam straszny bałagan, który wziął się znikąd. Wpatrywałam się w pootwierane szafki i wyjęte z nich dokumenty, które – porozwalane - leżały wokół stołu i na nim. Przestraszyłam się. Nie wiedziałam, co się tu stało i co najważniejsze, gdzie jest mama?!  Roztrzęsiona sięgnęłam po telefon komórkowy, który trzymałam w torebce i, mrucząc pod nosem szereg liczb, wykręcałam numer. 

Jeden sygnał, drugi...

Usłyszałam przerwany dźwięk oczekiwania i w słuchawce zaległa cisza. 

— Halo?! Mamo?!

Po drugiej stronie usłyszałam świszczący oddech i cichy płacz. Moje serce zaczęło szaleńczo łomotać. Bałam się.

— Mamo co się stało?! Ktoś ci coś zrobił? Odpowiedz!

Chodziłam po domu jak opętana, nie wiedziałam co z sobą zrobić. Chwyciłam jedną dłonią swoje włosy, a drugą ścisnęłam mocnej słuchawkę. Zrobiło mi się strasznie gorąco.

— Sakura… musisz tu przyjść... szybko. — Mama mówiła niewyraźnie, co chwilę popłakując. Nie mogłam jej uspokoić. 

— Zaraz będę! Gdzie jesteś?! 

— W szpitalu -— oznajmiła i wybuchła głośnym płaczem. 

Rozłączyłam się. Wiedziałam, że już niczego się od niej nie dowiem, a tak bardzo chciałam, żeby wszystko mi wytłumaczyła. Jaki szpital? Co ona tam robi? Włosy zjeżyły mi się na głowie, na samą myśl, że ten człowiek mógł jej coś zrobić. Wsadziłam telefon do torebki i wybiegłam z domu, nie przejmując się tym, iż nie zamknęłam drzwi. 

 

 

 

Nie pamiętam, jakim cudem tak szybko dotarłam do szpitala. Byłam zbyt przejęta tym, co się wydarzyło. Dobiegłam do izby przyjęć cała zmachana. 

— Ja do Haruno... Kazumi Haruno — wysapałam, łapiąc dłonią za blat przy recepcji, zgięłam się w pół łapiąc oddech. 

Blondynka stojąca za ladą, którą znałam tylko z widzenia, spojrzała na mnie znudzonym do bólu wzrokiem i wystukała coś na klawiaturze, po czym wlepiła wzrok w monitor. 

— Jedyna Haruno, która znajduję się w naszym szpitalu, to Emiko Haruno. 

Wytrzeszczyłam oczy w zdziwieniu, a potem obrzuciłam ponaglającym spojrzeniem. 

— Sala 80, trzecie piętro — mruknęła.

Ruszyłam biegiem w podanym kierunku. Cały czas zastanawiałam się nad tym, co mogło się wydarzyć? Co moja babcia robi w szpitalu? Miałam złe przeczucia. Ostatnio, gdy mi towarzyszyły stało się coś strasznego.

 

,,Zapłakana, biegłam wzdłuż korytarza za jadącym na noszach ojcem. Lekarze nawet nie dali mi do niego podejść! Chciałam wiedzieć, co z nim jest i jak się czuje! 

Łzy lały mi się po policzkach, zamazując obraz szpitalnych ścian. Gdzieś za mną słyszałam głośny płacz mojej mamy, która co chwile krzyczała: "Oddajcie mi go!". To było nie do zniesienia. Zbyt wiele, bym mogła to udźwignąć.

Zwolniłam kroku i powoli doczłapałam pod salę operacyjną, gdzie zapalona na czerwono lampka, informująca o wykonywanej operacji, raziła mnie w oczy. Obok  nie było nikogo, kto mógłby podtrzymywać mnie na duchu. Mama została zabrana przez pielęgniarki, które najprawdopodobniej podały jej jakiś środek uspokajający. Sasuke nie odbierał telefonu, denerwowało mnie to, ale starałam się o tym teraz nie myśleć. Najważniejszy w tej chwili był mój ojciec. Tylko jego stan mnie teraz interesował.

 Mama tyle razy prosiła go, by w końcu zrezygnował z pracy policjanta i zajął się jakimś bardziej bezpiecznym zajęciem. Ale on był uparty. Tak bardzo, że nie chciał nawet słyszeć o zmianie zawodu. Policja była dla niego wszystkim, czasami odnosiłam wrażenie, że dla niej mógłby nawet odstawić własną rodzinę. Na szczęście nic takiego się jeszcze nie wydarzyło. Jeszcze. 

Za drzwiami sali operacyjnej nagle zrobiło się głośniej. Słyszałam donośne pikanie respiratora, krzyki lekarzy, tupanie chodaków o kafelkową posadzkę. Nie wiedziałam, co się dzieje. Chciałam wejść tam, do środka i jakoś pomóc. Poruszyłam się niespokojnie na krześle, słysząc jak coś głośno uderza, a po chwili cichnie. Jeszcze raz i jeszcze raz.

Nagle wszystko ucichło. 

Skuliłam się na krześle, gdy tylko mój umysł zaatakowały przerażające obrazy. Nie chciałam nawet dopuścić do głowy myśli, że... 

Światełko nad salą zgasło, pochłaniając moje wszystkie myśli. Spojrzałam w stronę drzwi, z których chwilę później wyszedł lekarz w białym kitlu. Byłam pewna, że zaraz przekaże mi dobrą wiadomość, a może tylko tak sobie wmawiałam?

Zerwałam się gwałtownie z krzesła i chwyciłam mężczyznę za jego fartuch. 

— Proszę mi powiedzieć, z tatą wszystko w porządku, prawda?— brzmiałam strasznie. Zachrypnięty głos ledwo wydobywał się z mojego gardła. 

Lekarz spojrzał na mnie zmęczonym, smutnym wzrokiem, ale jak nie zwracałam na to uwagi. Miałam własne zakończenie tej historii. 

— Robiliśmy co w naszej mocy... Kula uszkodziła narządy wewnętrzne, pani ojciec stracił bardzo dużo krwi... — Te żałosne tłumaczenia w ogóle do mnie nie docierały. 

— Nie chcę tego słuchać! — wrzasnęłam, zasłaniając uszy rękoma. — Chcę, by powiedział mi pan, że z moim ojcem wszystko w porządku, niech pan to powie — błagałam.

Czułam się coraz gorzej. Nogi ledwo utrzymywały ciężar reszty ciała. Chciałam usłyszeć słowa pocieszenia, a nie marne wymówki. Załkałam głośno, wpadając w coraz to większą histerię. 

— Nie mogliśmy nic zrobić... Przykro mi… — usłyszałam. 

NIE, NIE, NIE! TO NIE MOŻLIWE!"

 

 

Dotarłam w pośpiechu do sali 80, ale nie mogłam się przełamać, by tam wejść. Zawisłam z ręką nad klamką i stałam, wlepiając wzrok w białe, wykonane z drewna drzwi. Oddychałam głośno, próbując się uspokoić. 

Po chwili jednak zdobyłam się na wystarczająca odwagę i cały ciężar swojego ciała przeniosłam na niewinną klamkę, a potem otworzyłam drzwi. Od razu poraziła mnie jasność pomieszczenia. Zasłoniłam lekko ręką oczy, zanim te przyzwyczaiły się do światła. 

— O, Sakura! — usłyszałam uradowany głos mojej babci i mnie zamurowało. 

 

 

— Kazumi od zawsze była histeryczką — stwierdziła Emiko, układając się wygodniej na szpitalnym łóżku. 

Babcia w ogóle nie powinna tu być, ona tu nie pasowała. Ściany i ogólny wystrój sali 80 przytłaczał swoją surowością, tu umierali ludzie. Natomiast pełna życia Emiko zdawała się być w tym miejscu tylko gościem, przybywającym w odwiedziny - nie pacjentem. Westchnęłam cicho i spojrzałam na nią niepewnie. Nie wiedziałam, czy mam wierzyć w jej wcześniejsze wyjaśnienia. Wzrokiem wodziłam po siniakach jakie zdobiły jej dłonie. Chciałam, by ich tam nie było.

— Boli cię? — spytałam troskliwie, wskazując głową na gips znajdujący się na jej nodze. 

— Nie. To nic w porównaniu z bólem, jaki przeżywałam, gdy rodziłam twojego ojca. Całe cztery kilo! — krzyknęła wesoło, po czym zamilkła. Najwidoczniej poniosły ją wspomnienia. 

Dotknęłam delikatnie opuszkami palców swoich skroni i zaczęłam je rozmasowywać. Moja rodzina kiedyś mnie wykończy - stwierdziłam sceptycznie w myślach. Odwróciłam się gwałtownie na postawionym obok łóżka taborecie. Chyba trochę za szybko, bo ten lekko się zachybotał. Do pomieszczenia weszła moja mama. Od razu spostrzegłam jej czerwone od płaczu oczy. Wstałam  z miejsca i podeszłam do niej bliżej. Nie chciałam, by babcia przypadkiem usłyszała o czym rozmawiamy. 

— Dobrze, że jesteś — powiedziała cicho, ledwo powstrzymując się od płaczu. — Nie wiedziałam co mam zrobić. Zadzwonili do mnie ze szpitala i powiedzieli... że Emiko spadła ze schodów. Nie mogłam znaleźć dokumentów — załkała i przytuliła się do mnie z całych sił. 

Może i na każdy temat miałyśmy inne zdanie, ale jeśli chodziło o przeżywanie wszystkiego, to obie pozostawałyśmy histeryczkami. Jak mój tata jeszcze żył, to zawsze powtarzał, że ma w domu dwa „wrażliwce”. 

— Już dobrze, przestraszyłaś się, mamo. Babci nic nie będzie —mówiłam cicho, delikatnie zataczając dłonią koła na plecach rodzicielki. — Co mówili lekarze? 

Mama oderwała się ode mnie i pociągając nosem. Wytarła załzawione oczy. 

— Powiedzieli, że zostawią ją na obserwacji, na dwa dni. Jeśli wszystko będzie w porządku, wypuszczą ją do domu. 

Kiwnęłam głową, dając jej znak, że zrozumiałam. 

— O czym tak szepczecie, co? Żądam by mnie wtajemniczono! — krzyknęła oburzona Emiko. 

Mama posłała mi porozumiewawcze spojrzenie i razem podeszłyśmy do szpitalnego łóżka. 

— Co to za tajemnice? Ładnie to tak? — zapytała babcia. 

— Głupoty pleciesz! Przecież przed takim Gumowym Uchem nie da się nic ukryć. 

Mama spojrzała na swoją teściową pobłażliwym wzrokiem, a ta odwróciła głowę na bok, udając urażoną. Chyba zabrakło jej pyskówek. 

— Wprowadzisz się do nas? — wypaliłam nagle, a dwie pary zszokowanych oczu zwróciły się w moja stronę. 

— Nie ma mowy. Mówiłam już. Mi jest dobrze, tak jak jest — burknęła Emiko i zarzuciła na pierś splecione dłonie. Moja mama nie odzywała się, tylko słuchała wszystkiego w milczeniu. 

— Tym razem się nie wymigasz. Mieszkasz stanowczo za wysoko i za daleko. Nie ma się kto tobą opiekować, a tak nie może być! 

— Do tej pory dawałam sobie radę. — Babcia użyła bardziej surowego tonu, ale ja byłam nieugięta, tu przecież chodziło o jej dobro. 

— I widzisz, jak skończyła się twoja samowolka?! Koniec, kropka. Wprowadzasz się do nas.

 Chyba nigdy nie użyłam takiego tonu względem mojej, ukochanej babci, ale inaczej bym jej nie przekonała. Emiko była zbyt dumna, by przyznać się do tego, że potrzebuję pomocy. 

         — A kto się zajmie Beti? — spytała urażonym tonem. 

W pokoju zapanowała cisza.

— Sakura — spojrzałam na moją mamę zdziwionym wzrokiem.

— Jak to ja?  

— Po prostu — stwierdzała. — Emiko wprowadzi się do naszego domu, gdzie będę miała ją na oku, a ty zaopiekujesz się jej mieszkaniem. 

Zadziwiająco łatwo przeszło jej to przez gardło, przez co poczułam się lekko niechciana. Poukładałam sobie to wszystko w głowie. Faktycznie, pomysł nie był jakiś szczególnie zły. Ostatnio przecież rozmyślałam dużo na temat mojego usamodzielnienia się, niestety - brakowało mi na to środków. Teraz jednak zaproponowano mi całkiem niezłe wyjście z sytuacji. 

— Zgoda. 

 

Od autorki: 

Witajcie! Wiem, wiem rozdział nie wyszedł mi jakoś szczególnie rewelacyjnie, ale miałam strasznie problemy by zmusić się do pisania, tak mi się nie chciało! ;c  Jeszcze te wykańczające, próbne testy gimnazjalne - tak zgonię wszystko na nie! ( W ogóle, chyba dla tych co nie wiedzą wydałam się ile mam lat ^^  )  No ale dałam radę coś napisać. Swoją drogą powinniście mnie ostro zjechać, w końcu tyyyyle to trwało. Ale nie zrobicie tego, nie? Wiecie, że Was kocham! :*

Od tego rozdziału akcja ma bardziej nabrać szybszego obrotu, ale nie wiem jak mi to wszytko wyjdzie. Boję się, że Was zawiodę. ;c

Chciałam jeszcze podziękować Wam wszystkim za czytanie mojego bloga, miło się tak patrzy jak licznik odwiedzin rośnie i pojawiają się nowe komentarze, coś czuję, że gdyby nie one to przerwy między rozdziałami byłyby dłuższe. Angelwithoutsoul, masz racje. Dopadł mnie taki leń, którego trzeba szybciutko wypędzić, bo się zadomowi. :D

Chce też powiedzieć, że jeśli na swoich blogach nie widzicie moich komentarzy to nie znaczy, że nie czytam Waszych notek, po prostu co dzień obiecuję sobie, że siądę i napiszę te 3 zdania chociaż, ale potem zapominam i tak to wychodzi. 

Z okazji świąt moi czytelnicy, chciałabym Wam złożyć jeszcze najserdeczniejsze życzenia. Zdrowych, wesołych świąt w miłej, rodzinnej atmosferze. Mam nadzieję, że byliście cały rok grzeczni i znajdziecie pod choinką prezenty! :D No i oczywiście wystrzałowego sylwestra! :*

Buziaki dla wszystkich i dla każdego z osobna :* :* 

~Linki