5. Przysługa za przysługę

,Możliwe, że spędzę nawet kilka minut, szukając choćby śladu kolorowego powietrza,

choć wiem, że go nie znajdę."

Kevin Brooks

 

Stojąc między kartonowymi pudłami, leżącymi jedno na drugim w salonie, rozkładałam bezradnie ręce. Dochodziła już druga w nocy, a ja cały czas zawalona byłam własnymi - od dziś - rzeczami, które koniecznie musiałam rozpakować, bym rano mogła jakoś odnaleźć się na nowym miejscu. Kiedy tylko wróciłam z pracy od razu udałam się do domu mojej mamy, by zabrać torbę, z którą przyjechałam. W samych drzwiach przywitała mnie Kazumi. Stwierdziła, że mam się udać do mieszkania babci, a tam wszystko już na mnie czeka. Zdziwiona, z towarzyszącym mi uczuciem, że cała ta sytuacja wcale mi się nie podoba, dotarłam do bloku, w którym teraz miałam mieszkać. Tak jak mnie poinformowano, pod wycieraczką czekały na mnie klucze do mieszkania. Otwierając drzwi przeżyłam prawdziwy szok. W pomalowanym na ciemnozielono korytarzyku dostrzegłam kilkanaście kartonów podpisanych ciemnym markerem:  naczynia, książki itp. Westchnęłam tylko ciężko wiedząc, że mama z babcią nieźle mnie wpakowały i zabrałam się do rozpakowywania.

Mieszkanie mojej babci, które teraz miałam zamieszkiwać nie było skąpane w luksusach. Jednak patrząc na jasną tapetę z maleńkimi, białymi kwiatkami i skromnie urządzone wnętrze salonu czułam się jakbym wreszcie była w odpowiednim dla mnie miejscu. Zerknęłam na niziutką ławę, na której stały jeszcze dwa kartony i westchnęłam cicho. Mimo tego, że jadąc do Konohy nie zabrałam ze sobą wielu rzeczy, a właściwie tylko jedną torbę, to mama razem z babcią uparły się, że musze zabrać z rodzinnego domu parę przedmiotów, które - według nich - będą mi potrzebne.

— Szalenie przydatne — mruknęłam, wyciągając ze stojącego obok mnie pudła patelnie. Już trzecią z rzędu.

Większość przedmiotów, które dostałam były jakimiś talerzami lub garnkami. Ale oczywiście nie zabrakło wśród tego wszystkiego rodzinnych pamiątek w postaci albumów ze zdjęciami. Zauważyłam nawet kilka drobiazgów z mojego starego pokoju! Z nich najbardziej się ucieszyłam.

Babcia wyszła ze szpitala dwa dni temu i już - z tego co słyszałam - dawała się mojej mamie we znaki. Byłam ciekawa jak  synowa z teściową będą funkcjonować pod jednym dachem, jeśli nawet krótkie wizyty powodowały sprzeczki. Ale w końcu same przystały na taki układ. Przeprowadzka nie była moim pomysłem, więc w zasadzie niech sobie teraz jakoś radzą.

Wypakowując ostatni, leżący na podłodze karton, starłam pot z czoła.

— No, na dziś już chyba wystarczy.

Zostały mi tylko dwa kartony z napisem ubrania. Postanowiłam zostawić je sobie na jutro, byłam już zbyt zmęczona, aby teraz babrać się w ciuchach. Z samego rana musiałam się zebrać do pracy, a przez te wypakowywanie nawet nie zauważyłam jak mi czas zleciał.

Zgasiłam w salonie światło i, dumna z prawie skończonej roboty, poczłapałam się do sypialni. Pomieszczenie to nie należało do największych, właściwie był to maleńki, pomalowany na jasnofioletowy kolor pokoik z łazienką, w którym na środku stało dwuosobowe łóżko. Po obu jego stronach stały drewniane szafeczki z ręcznie rzeźbionymi na nich kwiatami, na każdej dumnie prezentowała się lampka we wrzosowym kolorze. Otworzyłam dość sporych rozmiarów szafę rogową, w której wisiały już niektóre moje ubrania. Zgarnęłam z półki piżamę i udałam się pod prysznic. Po tym krótkim, ale odprężającym zabiegu, zakopałam się w pościeli z myślą, że jutro pewnie będę wyglądać jak strach na wróble.

 

 

Rano na wpół przytomna piłam w kuchni kawę. Siedziałam, jak kret w swojej norze, za zasłoniętymi roletami, próbując jakoś się obudzić. Oczy miałam podpuchnięte, włosy - mimo walki ze szczotką - rozczochrane, wszystko mnie bolało i odnosiłam wrażenie, że zaraz zasnę na siedząco. Potrząsnęłam gwałtownie głową, wybudzając się z otępienia. Wstałam od stołu i zdążyłam jeszcze opłukać kubek, zanim wyszłam z mieszkania.

Klatka schodowa była mała i do połowy pomalowana jasną zieloną farbą, a od połowy białą. Trzymając się metalowej poręczy, schodziłam po schodach, co chwilę pocierając zaspane oczy. Nagle w całym budynku rozległa się głośna muzyka, dochodząca z któregoś mieszkania. Schodząc piętro niżej coraz wyraźniej słyszałam hałas, który z całą pewnością pobudził już większość sąsiadów. Spojrzałam na zegarek, wskazujący szóstą i na brązowe drzwi, zza których słyszałam głośne dźwięki jakiegoś rockowego kawałka. Zagryzłam dolną wargę, myśląc nad tym, czy aby nie powinnam zapukać i poprosić głośnego sąsiada o przyciszenie muzyki oraz dał szansę innym się wyspać. Czułam, że powinnam tak postąpić, ale mała część mnie kazała się nie wtrącać. Szkoda tylko, że nigdy tej części nie słuchałam, bo zanim rozważyłam wszystkie „za” i „przeciw”, dzwoniłam już dzwonkiem czekając, aż ktoś mi otworzy. Muzyka przycichła, a ja usłyszałam jak ktoś, warcząc pod nosem, walczy z przekręceniem zamka. Moje serce wywinęło gwałtownego koziołka, gdy tylko usłyszałam skrzyp otwieranych drzwi.

— Czego?

Zdębiałam.

Przede mną stała niska blondynka, której długie włosy spięte były w wysoką kitkę. Natychmiast spostrzegłam ich niebieskie końcówki, nijak nie pasujące do okrągłej, dziecięcej buzi. Patrzała na mnie iskrzącymi, zielonymi oczami, które z minuty na minutę stawały się coraz bardziej zaciekawione.

— Mogłabyś ściszyć muzykę? — szykując się na konfrontację z fanatykiem głośnej muzyki, w ogóle nie pomyślałam, że przyjdzie mi się zmierzyć z kobietą.

— Właśnie to zrobiłam... coś jeszcze?

Włożyła do buzi okrągłego, czerwonego lizaka i zacmokała dwa razy, opierając się o futrynę. Zlustrowałam jej ubranie, które składało się z krótkiej niebieskiej i odsłaniającej brzuch bluzeczki oraz ciemnoszarych leginsów. Poczułam się trochę lepiej mając świadomość, że jestem bardziej ubrana. Nie żebym miała się czego wstydzić, ale no... powiedzmy, iż taka świadomość zapewniała mi komfort.

— Niedawno się wprowadziłam i... — spojrzała na mnie wzrokiem mówiącym "Zauważyłam". — … i mam nadzieję, że nie będę musiała uciszać cię codziennie.

Zaśmiałam się nerwowo.

Czerwony lizak w szybkim tempie powędrował prosto pod mój nos, a dziewczyna uśmiechnęła się do mnie z drwiną.

— Masz jaja — przyznała, a ja nie wiedziałam, czy mam się obrazić, czy przyjąć to jako komplement.

— To jak będzie z tą muzyką?

— Zgoda, nie będę rozkręcała jej na maksa, ale to nie znaczy, że przestanę w ogóle słuchać muzyki — zastrzegła. — To pomaga mi w pracy.

Spojrzałam na nią z wysoko uniesioną brwią i ponownie obejrzałam jej ubiór. Tak, zdecydowanie nie chodzi się do pracy.

— Pracy? — spytałam powątpiewająco.

Dziewczyna zaśmiała się, najprawdopodobniej z mojej miny i przytaknęła.

— Jestem artystką, maluję — odparła nieskromnie z wyraźną dumą.

Nie za bardzo wiedziałam co mam odpowiedzieć na to wyznanie, więc po prostu uśmiechnęłam się krzywo i wyciągnęłam w jej stronę dłoń.

— Jestem...

— Sakura — dokończyła za mnie, wprawiając mnie w niemałe zdziwienie.

Wyprostowałam się gwałtownie, jak kołek i zmierzyłam ją podejrzliwy spojrzeniem.

— Skąd znasz moje imię? — chyba warknęłam, ale zrobiłam to tak szybko, że nie zwróciłam uwagi.

— Chodziłyśmy razem do szkoły. — W dalszym ciągu musiałam patrzeć na nią podejrzliwie, bo natychmiast dodała — Możesz mnie nie pamiętać, byłam w młodszej klasie, ale twoje włosy... Można powiedzieć, że wyryły mi się w pamięci.

Wykrzywiła usta coś na wzór miłego uśmiechu, a ja głośno westchnęłam.

— Niestety, ja cię nie pamiętam — przyznałam i zrobiło mi się głupio.

— Nanami Anzai, ale znajomi mówią do mnie Nami.

W dalszym ciągu jej imię nic mi nie mówiło, więc uśmiechnęłam się do niej niepewnie i uścisnęłyśmy sobie dłonie. Pomyślałam, że miło byłoby mieć jakąś sąsiadkę, z którą można by spotkać się na klatce schodowej i pogadać. Rzuciłam okiem na zegarek, znajdujący się na mojej ręce i natychmiast spojrzałam na moją nową znajomą przepraszająco.

— Muszę już iść, czas goni. Mam nadzieję, że dasz innym spać.

Pożegnałyśmy się, a ja szybko zbiegłam po schodach, zadowolona z tego, że nie słyszę już dudniącej muzyki. Przed wyjściem z klatki schodowej jeszcze szybko sprawdziłam skrzynkę pocztową, zgarniając z niej mały stosik kopert. Obiecałam babci, że jeśli znajdzie się tam coś dla niej to przekażę jej po powrocie z pracy, gdy wstąpię do nich na herbatę. Zresztą, pewnie sama bym tam polazła, chcąc wybadać sytuację i dowiedzieć się jak babci mieszka się z moją nadopiekuńczą i rozhisteryzowaną mamą.

Szybko wyszłam z bloku wiedząc, iż aby nie spóźnić się do pracy muszę znacznie przyspieszyć kroku. Chłodne powietrze sprawiło, że natychmiastowo się wybudziłam i choć nadal byłam śpiąca, jakoś to zniosłam. Po drodze mijałam znajome twarze różnych ludzi, cieszyłam się, że nikt jakoś specjalnie się mną nie interesuję, mogłam spokojnie przejść główną ulicą i nikt nie patrzył na mnie z mordem w oczach. Chyba fakt, że wróciłam przestało wzbudzać sensację.

 

 

Po wejściu do szpitala przywitałam się z Nori i zabierając z jej biurka karty moich dzisiejszych pacjentów, weszłam do pomieszczenia obok, a tam zasiadłam, przeglądając ich zawartość. Pogrążona w lekturze, nawet nie zauważyłam jak do pokoiku wkroczyła moja koleżanka z pracy, niosąc w dłoni plastikowy kubeczek z kawą.

Nori wyglądała dziś naprawdę ładnie. Jej rude, układające się w sprężynki włosy delikatnie okalały szczupłą twarz. Po raz pierwszy widziałam ją w makijażu. Przez chwilę zastanawiałam się nawet, cóż się kryje za tym starannie dopracowanym wyglądem, ale zanim zdążyłam się spytać, zostałam uprzedzona:

— Recepcja powiadomiła mnie, że twój pierwszy pacjent, a raczej jego mama odwołała wizytę, przekładając ją na jutro. — Uśmiechnęła się tak… tak smutno, kładąc parującą, czarną ciecz na blacie.

Pochwyciłam kubeczek w obie dłonie i, z cichym pomrukiem, zanurzyłam usta w kawie.

— Wyglądasz jak żywy trup — skomentowała po chwili i żwawym krokiem podeszła do drzwi, opierając się o nie.

Westchnęłam cicho w odpowiedzi, ale zaraz dodałam:

— Wczoraj się przeprowadziłam i mój wolny wieczór został zasypany kartonami. Całe godziny spędziłam, aby to wszystko wypakować, a jak już skończyłam, to po prostu padłam na twarz ze zmęczenia. - pozwoliłam sobie na ciche ziewnięcie i na powrót wsadziłam nos w kubeczek.

— To faktycznie miałaś pracowity wieczór. No nic, ja dziś wpadłam dosłownie na moment do pracy i właściwie już się zbieram. Pogadamy kiedy indziej, cześć! — machnęła mi ręką i wyszła, zanim zdążyłam zapytać ją o cokolwiek.

Zmrużyłam oczy, cały czas wpatrując się w zamknięte drzwi. Byłam strasznie ciekawa tego, co też takiego mogło się stać, ale doszłam do wniosku, że i tak nie warto pytać. Będzie chciała powiedzieć to powie. Odłożyłam kawę na biurko i chwyciłam za swoją torebkę, wyjmując z niej dzisiejszą pocztę. Wszelkie rachunki położyłam na blat - wcześniej doszłyśmy z babcią do porozumienia, że ja zajmę się uregulowaniem rachunków - a resztę miałam do przekazania Emiko, tuż po pracy. Mój wzrok natychmiast spoczął na ciężkiej, białej kopercie bez znaczka. Zmarszczyłam brwi próbując wypatrzeć na niej choćby nadawcę, ale była czysta. Zaniepokojona takim stanem rzeczy, szybkim ruchem zabrałam się za otwieranie białego prostokąta.

Patrząc na jej zawartość zamarłam, przykładając drżącą dłoń do ust. Co za dupek! Moje zaskoczenie natychmiast przemieniło się w złość i, nie czytając nawet znajdującego się w środku małego liściku, wrzuciłam kopertę z powrotem do torebki. Zdenerwowana i upokorzona, wplotłam dłonie we włosy i odchyliłam się na krześle, łapiąc kilka kojących oddechów.

Nie wiem ile czasu zajęło mi uspokojenie własnych emocji, ale dopiero, gdy rozległo się pukanie do drzwi i usłyszałam ciche "można?", a do środka wkroczyłam czarnowłosa kobieta trzymając małą, przerażoną dziewczynkę za rączkę, wróciłam na ziemię.

— Witam, jestem Sakura! — oznajmiłam, przyklejając na twarz radosny uśmiech.   

Kończąc pracę zamknęłam tylko gabinet  i zostawiając kluczyki w recepcji, ruszyłam prosto do rodzinnego domu. Musiałam zanieść babci listy, które należały do niej. Chciałam jak najszybciej znaleźć się w własnym mieszkaniu. Czułam, jak biała duża koperta ciąży mi w torebce. Westchnęłam cicho, wiedząc, że pewnie nigdy nie uwolnię się od tego człowieka.

Wchodząc do domu nie zdziwiło mnie to, że drzwi są otwarte. Moja mama rzadko kiedy je zamykała, nawet wtedy, gdy gdzieś wychodziła. Twierdziła, że jak mają nas okraść, to i tak to zrobią. Zresztą, kto włamie się do domu, w którym mieszkał policjant?

— Jestem! — krzyknęłam, rozglądając się po korytarzu.

— W salonie.

Udałam się za głosem mamy i, wchodząc do sporego salonu, od razu spojrzały na mnie trzy pary oczu. Na kanapie, z filiżanką w ręku, siedziała pani Yamanaka. O mało nie jęknęłam widząc jej zaciekawienie. Zapewne tylko czekała, aż się na nią napatoczę. Że też musiało się to stać dziś, kiedy nie miałam nastroju na jakiekolwiek pogaduszki.

— Dzień dobry — burknęłam cicho.  — Babciu mam dla ciebie te listy.

Emiko siedziała na jednym z foteli, z nogą w gipsie, położoną na wysokim stołku. Cała rozpromieniła się na mój widok i kiedy mama oraz pani Yamanaka nie spoglądały w jej stronę strzelała głupie miny. Widać było, że towarzystwo, w którym zmuszona była przebywać, wcale jej nie odpowiadało.

— Chodź mnie uściskaj, a nie! Jeśli umrę jutro, będziesz mieć wyrzuty sumienia!

Spojrzałam na jej uśmiechniętą twarz i nie mogąc się powstrzymać, uściskałam ją z całej siły całując lekko w policzek. Od razu obrzuciło mnie karcące spojrzenie mamy, ach, zapomniałabym o jej nienagannej opinii w oczach sąsiadów. Takie zachowanie nie przystaje, nie przy największej plotkarze! Wręczyłam babci listy i już miałam się zbierać, gdy rozległ się przymilny głos pani Yamanaki:

— Już idziesz? Zostań z nami jeszcze troszkę. Tak dawno cię nie widziałam, ile to już będzie? Czternaście lat?

— Gdzieś koło tego - odparłam wymijająco, szukając ratunku w spojrzeniu babci.

— Sakuro, pani Yamanaka ma rację. Zostań i dotrzymaj nam towarzystwa.

Głos mojej mamy był chłodny i opanowany, jak zawsze w obecności obcych ludzi. Zazgrzytałam zębami wiedząc, że jeśli w tej chwili wyjdę, będzie się na mnie gniewać przez miesiąc. No za jakie grzechy?

— Dobrze, zostanę. Co słychać u Ino?

Umościłam się w wolnym fotelu naprzeciwko babci. Wiedziałam, że jeśli tylko temat rozmowy zejdzie na moją dawną przyjaciółkę, pani Yamanace rozwiąże się język, a ja nie będę musiała odpowiadać na krępujące mnie pytania. I tak rzeczywiście się stało, bo jej oczy rozbłysły jak lampki na choince. Zachichotała cicho, jakby coś ją rozbawiło i zaczęła opowiadać:

— U Ino wszystko w jak najlepszym porządku, niedawno się zaręczyła! To była taka romantyczna chwila, kolacja w Paryżu! Och, mówię wam, drogie panie! Pierścionek kosztował majątek! Ale Shino - jej narzeczony - to dobra partia, moja córka potrafi docenić jeśli ktoś się o nią stara... — łypnęła na mnie pouczającym wzrokiem. — Ostatnio razem z przyszłym mężem oglądali dom, w którym zamierzają zamieszkać zaraz po ślubie...

Westchnęłam pod nosem. Zamiast znaleźć się w krzyżowym ogniu pytań, słuchałam nowinek o sielskim życiu Ino Yamanaki.

 

Wracając od mamy czułam się tak, jakby przejechał mnie czołg w postaci pani Yamanaki. Ta kobieta była niemożliwa! Idąc w stronę mojego osiedla, przypomniałam sobie, że miałam jeszcze skoczyć do pobliskiego sklepu po jakieś jedzenie, bo wiatr w mojej lodówce niemal gwizdał. Zrobiłam więc szybkie zakupy i, niosąc w dłoni siatki, kroczyłam uliczkami miasteczka. Właśnie przeszłam przez ulicę i weszłam na chodnik, gdy zza zakrętu wyszedł Itachi ciągnąc za rękę wyrywającego się Daikiego. O mało co z wrażenia nie opuściłam reklamówek, widząc jak chłopczyk, zaraz po dostrzeżeniu mojej osoby, gwałtownie przystanął, a na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Mojemu wzrokowi nie umknął czarny zabawkowy pistolet, który trzymał w swojej małej rączce. I wtedy znów uderzyła mnie myśl, jak bardzo są do siebie z Sasuke podobni.

 Itachi także przystanął, widząc jak Daiki nie ma zamiaru ruszyć z miejsca. Spojrzał na uradowaną minę chłopca i idąc za jego spojrzeniem natrafił na mnie. Byłam pewna, że w tamtej chwili wyglądałam jak dojrzały pomidor, trzymający w dłoni siatki. Nawet nie wiedziałam, dlaczego było mi tak głupio!

— Miło cię widzieć, Sakuro. Ładny kolorek — parsknął śmiechem, a ja poczułam wypieki na policzkach jeszcze dotkliwiej, tym razem ze złości.

— Jak widzę tobie za to humorek dopisuje — burknęłam.

Twarz Itachiego jakby spochmurniała i znów spróbował pociągnąć Daikiego za rękę, ale ten ani drgnął. Cały czas przyglądał mi się z uśmiechem, którego nie mogłam nie odwzajemnić. Po chwili na moich ustach zatańczył taki sam wyszczerz.

- Daiki, no rusz się. Przez ciebie zaraz się spóźnię, a szef obedrze mnie ze skóry!

Widać było, że brunet traci cierpliwość, ale młody Uchiha nic sobie z tego nie robił. Puścił rękę wujka, a właściwie to ją wyszarpnął i usiadł na środku chodnika.

- Nie idę, nóśki mnie bolą!

Ledwo co zdusiłam w sobie śmiech, widząc jak stojący nad nim Itachi wręcz wrze ze złości.

— Ja zwariuję, no powiedz mu coś! — zwrócił się do mnie, a ja uniosłam ręce w górę.

— Wolałabym się nie wtrącać, ale jeśli Daiki nie wstanie z ziemi to się przeziębi.

Mały spojrzał na mnie wielkimi czarnymi oczami, a po chwili wstał grzecznie. Spojrzałam z dumą na stojącego obok Itachiego, a on uśmiechnął się do mnie tak jakoś dziwnie.

— Musisz wyświadczyć mi przysługę - oświadczył.

O nie, nie, nie, nie, nie! Nie dam się wrobić!

— Nie wiem co ci chodzi po głowię, ale moja odpowiedź brzmi: nie.

— Zajmiesz się Daikim, tylko na chwilę, zaraz ma przyjść po niego opiekunka. Wprawdzie umówiliśmy się z nią w innym miejscu, ale zaraz zadzwonię do Sasuke, by uprzedził ją o zmianie planów, to będzie dosłownie moment. Tu niedaleko jest plac zabaw, tam każę przysłać Sumi. Naprawdę mi się spieszy, zaraz spóźnię się do pracy, a szef już i tak jest na mnie nieźle wkurzony!

Westchnęłam ciężko, odmowa zawsze wychodziła mi najgorzej.

— Nie, Itachi. Ja także się spieszę, mam ze sobą dość ciężkie zakupy i nie będę się szlajać po pracach zabaw.

— Pamiętasz jak obiecałem, że nie powiem Sasuke o twoim powrocie? Nawet nie wiesz jak musiałem kombinować, by mama się nie wygadała. Teraz twoja kolej. Przysługa za przysługę, Sakura! —odparł chytrze.

Zmarszczyłam gniewnie brwi, wiedząc, że zostałam postawiona pod ścianą.

— Dobra — burknęłam.

Spojrzałam wkurzona na wielki uśmiech bruneta, wcale nie podzielając jego radości. Nawet nie zdążyłam zapytać się, o której będzie ta cała Sami… Somi… Sumi czy jak jej tam, bo Uchiha zdążyła przekazać Daikiemu, że ja się nim zajmę i pobiegł w swoją stronę. Westchnęłam cicho starając się uspokoić i spojrzałam na chłopca.

— To co, plac zabaw?

 

 

Zirytowana do granic, siedziałam na ławce przy placu zabaw i nie mogłam powstrzymać się od ciągłego spoglądania na zegarek. Opiekowałam się Daikim już godzinę, a po jakiejkolwiek opiekunce nie było ani śladu. Chłopiec wesoło śmiał się, kręcąc na karuzeli. Sama ledwo hamowałam swój uśmiech, widząc jego radość. Ignorowałam pojedyncze ukłucia w klatce piersiowej, gdy tak przez dłuższą chwilę mu się przypatrywałam. Bez przerwy zastanawiałam się, co się stanie, jeśli nikt po niego nie przyjdzie? Czy powinnam zabrać go do domu?

— Przepraszam za spóźnienie.

Odwróciłam gwałtownie głowę, słysząc za sobą męski głos.

 Spotkanie się przedłużyło - odparł Sasuke i okrążając ławkę usiadł obok mnie.

Siedząc jak sparaliżowana, wpatrywałam się w jego osobę. Nie wyglądał na zaskoczonego moim widokiem, co najgorsze, on wiedział, że ja zajmuję się Daikim! Najwyraźniej tylko ja byłam niedoinformowana. Spojrzałam w jego stronę gniewnie. Czarny płaszcz i spodnie od garnituru prezentowały się nienaganne - wyglądał tak... inaczej, za to jego oczy były takie jak zawsze: ciemne, niemal czarne, niezdradzające żadnych myśli. Oboje milczeliśmy, nie wiedząc jak mamy się zachować, chciałam wstać i iść już do domu, ale czułam się tak, jakbym była do tej ławki przyklejona, nie mogłam się ruszyć.

Po placu zabaw rozległ się głośny pisk:

— Tataaa!

Daiki natychmiast wyskoczył z karuzeli, zanim ta zdążyła się dobrze zatrzymać, i biegł w stronę Sasuke z otwartymi ramionami. Siedzący obok mnie brunet odłożył na ławkę brązową teczkę, której wcześniej nie zauważyłam i kucnął, by mały mógł z rozpędu go przytulić. Wpatrywałam się w ten obrazek jak urzeczona, rumiany od wiatru Daiki tulący się w ramionach swojego ojca, który wyglądał na lekko speszonego. Z mojego powodu?

— Myslałem, ze nie psyjdzies — wyrzucił z siebie.

— Daj spokój, przecież wiesz, że bym cię nie zostawił. — Sasuke wyprostował się gwałtownie, zerkając na syna karcącym wzrokiem. Przecież on nie powiedział nic złego!

Zmarszczyłam gniewnie brwi.

— Opiekunka miała po niego przyjść i to już dawno. Miał prawo się martwić, przecież wcale mnie nie zna — burknęłam, i tym razem to ja skarciłam Sasuke wzrokiem.

Zacisnął usta w wąską kreskę, ale nie skomentował mojej wypowiedzi, zamiast tego zwrócił się do Daikiego oznajmiając mu, że czas się zbierać.

— Idziesz z nami?

— Co? — spytałam oszołomiona.

— Pytałem, czy...

— Wiem, o co mnie spytałeś! Ale nie wiem czy to dobry pomysł.

Uchiha przechylił głowę w bok przyglądając mi się w uwagą. Widać było, że intensywnie się nad czymś zastanawia.

— Boisz się zostać ze mną sam na sam? — spytał.

— Co? Nie! Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy. Nie chcę plotek, to wszystko.

— Od kiedy tak bardzo przejmujesz się zdaniem innych ludzi? Jakoś wcześniej ci to nie przeszkadzało — prychnął.

Wyraźnie zdenerwowała go moja odpowiedź, bo nagle jego twarz stężała, a oczy stały się zimniejsze. Mimo wszystko nie chciałam, aby był na mnie zły, więc zdobyłam się na minimalny, słaby uśmiech.

— Wcześniej nie posiadałeś dzieci, które trzeba chronić. —Spojrzałam na przysłuchującego się naszej rozmowie Daikiego. — Dam sobie rękę uciąć, że nie powiedziałeś im o niczym, co miało miejsce w przeszłości, I chyba nie chcesz, aby dowiedziały się tego z plotek. Poza tym ja też mam swoją rodzinę, Sasuke. I musze ją chronić.

Mina mu złagodniała. Chyba zrozumiał.

— Masz rację, ale uważam, że mogę ci postawić kawę za drobną przysługę.

Przewróciłam oczami, wiedząc, że Uchihowie nigdy nie odpuszczają i nie lubią mieć długów wdzięczności.

— Zgoda — mruknęłam cicho, opatulając się ciaśniej kurtką, a Sasuke wyrwał mi z dłoni reklamówki z zakupami.

 

 

Siedząc w kawiarni razem z Sasuke i Daikim próbowałam przekonać samą siebie, że to jest właściwe. Ot, dwójka dawnych małżonków pije razem kawkę. To nic takiego! Jednak nijak nie mogłam się wyluzować. Cały czas spinałam się jak kołek i z braku tematów do rozmowy udawałam, że piję. Od czasu do czasu zerkałam w stronę Daikiego, który z niesamowitą prędkością pochłaniał kolejny kawałek ciasta. Z upaćkaną buzią wyglądał przekomicznie.

— Przepraszam, że musiałaś tyle czekać, ale opiekunka zapomniała przyjść po Daikiego, a ja musiałem odwoływać spotkania, żeby po niego wpaść. I tak jedno się przedłużyło.

Spojrzałam na Sasuke zdziwionym wzrokiem, nie wiedząc po co mi to mówi. Ale zaraz prychnęłam cicho pod nosem, przypominając sobie o dość istotnym szczególe.

— A twoja żona? Nie mogła go odebrać? — spytałam, zanim zdążyłam się ugryźć w język.

Natychmiast pożałowałam swojej ciekawości, bo brunet spiorunował mnie wzrokiem.

— Daiki, idź umyj te ręce, zaraz wychodzimy — warknął na chłopca, jakby ten był czemuś winien.

Mały zsunął się z krzesła i ze smutną miną pomaszerował w stronę łazienki. Jeszcze długo odprowadzałam go wzrokiem, nim łypnęłam gniewnie na Sasuke.

— Czego warczysz jak jakiś pies? Widziałeś jego minę?

— Dzieci muszą wiedzieć co to dyscyplina, zwłaszcza jak nie mają matki.

Zamarłam na chwilę analizując jego słowa. Nie mają matki... Jak to nie mają?! Zmarszczyłam brwi, przypominając sobie sytuację ze szpitala i inne plotki, które do mnie dotarły. Nikt nigdy ani słowem nie wspomniał o matce tych dzieciaków. Nagle zrobiło mi się strasznie głupio z powodu mojego wyskoku. Mogłam się wcześniej domyślić, że coś jest nie tak, ale ja jak to ja, musiałam wciskać nos w nie swoje sprawy.

— Nie wiedziałam — powiedziałam cicho i zabrzmiało to jak przeprosiny.

Sasuke zmierzwił swoje włosy i westchnął głośno, po czym na powrót wbił we mnie spojrzenie.

— Już zawsze tak będzie, co? — Uśmiechnął się do mnie smutno, a mnie coś ścisnęło za serce. — Sakura, ja nie chce się z tobą kłócić. Jesteśmy dorośli, możemy razem żyć w jednym mieście i nie skakać sobie do gardeł. Możemy przecież żyć w... przyjaznych stosunkach.

— Nie, to nie jest dobry pomysł — zaprzeczyłam od razu.

Nie wyobrażałam sobie abym mogła kiedykolwiek wybaczyć mojemu byłemu mężowi zdradę, mimo czasu, który minął, po powrocie do Konohy wszystkie uczucia, które wcześniej trzymałam na krótkiej smyczy, zostały puszczone wolno. Dalej miałam żal do Sasuke i nic nie mogłam na to poradzić.

— Niby dlaczego? Przecież nie proponuję ci Bóg wie czego! Chcę tylko, abyś przestała mnie umyślnie unikać. Zachowujesz się tak, jakby nasz rozwód oznaczał koniec świata, tymczasem inni ludzie nawet po nim potrafią ze sobą rozmawiać.

— Nie jestem inni! Ja nie potrafię z tobą rozmawiać, cały czas widzę cię z nową rodziną i myślę, że w tym cudownym obrazku nie ma dla mnie miejsca — oznajmiłam w miarę spokojnie podczas gdy Sasuke tracił cierpliwość.

— Ma coś z tym wspólnego ten facet z którym odjechałaś?

Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się o co też mu mogło chodzić. Dopiero po chwili zrozumiałam, że Uchiha ma na myśli dzień mojej "wyprowadzki" z Konohy.

— To tylko przyjaciel, pomógł mi i na tym koniec. Nie doszukuj się problemów tam gdzie ich nie ma.

— Ludzie mówią inaczej.

— Od kiedy tak bardzo przejmujesz się zdaniem innych ludzi? Czyżby coś mnie ominęło? — spapugowałam jego powiedzonko, uśmiechając się drwiąco.

Usta bruneta zacisnęły się w wąską kreskę. Gołym okiem było widać, że jest zły.

— Jestem! — usłyszeliśmy wesoły krzyk Daikiego, który podbiegł do stolika.

Obserwowałam jak odmawiając pomocy wdrapuje się na krzesło. Na pierwszy rzut oka można było zauważyć, że jest samodzielny. Ciekawa byłam czy to dzięki Sasuke taki jest.

— Skąd masz cukierki? — warknął na Daikiego Sasuke, a ja przewróciłam oczami.

Faktycznie, mały miał buzię pełną mordoklejków. Pytanie tylko skąd, przecież był w toalecie.

— Od pani — wymamrotał, nie przejmując się groźną miną swojego taty.

Widząc jak Sasuke znów chce na niego nakrzyczeć, uciszyłam go dłonią i kucnęłam naprzeciw chłopca pomagając mu zejść z krzesła i ubrać kurtkę.

— Nie powinieneś brać cukierków od obcych — zaczęłam.

Mały spojrzał na mnie zdziwionym wzrokiem i robiąc dziwną minę, zapytał dlaczego.

— No... Po prostu nie. Nie znasz tej pani i twój tata też jej nie zna. — widząc jak nic z tego, co powiedziałam nie robi na nim wrażenia, spróbowałam inaczej. — Następnym razem, gdy jakaś pani da ci cukierka, weź i podziękuj, a potem spytaj się taty czy możesz zjeść, dobrze? Przed chwilą jadłeś przecież słodkie. — Skończyłam swój wywód, zawiązując mu szalik. Nie wyglądał na przekonanego, ale mimo to pokiwał głową.

— Dobzie — powiedział i już chciał wypluć na rękę mordoklejki, gdy w porę go powstrzymałam.

— Te już zjedz. Następnym razem zapytaj tatę o zgodę. —mruknęłam, głaszcząc go po rumianym policzku. Wyglądał tak uroczo, że nie mogłam się powstrzymać. Przecież to nie moje dziecko! Sakura, weź się w garść!

— Ja też już pójdę — wymamrotałam cicho, zarzucając na siebie kurtkę i chwytając leżące na ziemi zakupy. Sasuke wyglądał jakby chciał coś powiedzieć, ale zaraz odpuścił. — Do zobaczenia!

Wychodząc z kawiarni pomachałam jeszcze Daikiemu, a ten odwzajemnił gest.

Po dotarciu do domu wyłożyłam się na kanapie z kubkiem gorącej herbaty w ręku. To był zdecydowanie ciężki dzień! Moje myśli powędrowały w stronę koperty znajdującej się w mojej torebce. Zacisnęłam ręce w pięści wiedząc, że muszę coś z tym fantem zrobić. Natychmiast! Odłożyłam szklane naczynie na ławę i podniosłam się z kanapy.

Wyjęłam z torebki kopertę po raz kolejny ją otwierając. Idąc do kuchni czytałam krótki liścik pozostawiony mi przez nadawcę:

„Nie myśl, że o Tobie zapomniałem, Sakuro. 

Mam nadzieję, że trzymasz się planu. Przemyślałem to wszystko i nie mam nic do Twojego powrotu do Konohy. Potraktuj to jako pomoc w Twojej nowej drodze życia. Jakbyś czegoś potrzebowała wiesz gdzie mnie znaleźć, jak zawsze służę pomocą. „

 

Z tyłu kartki czarnym piórem wyskrobany był rząd cyfr - numer telefonu. Szybko wyjęłam z kieszeni komórkę w między czasie rzucając kopertę na stół nie dbając o to, że znajdujące się w niej pieniądze wysypują się na całym blacie. Wystukałam numer i z rosnącym we mnie napięciem czekałam, aż ktoś odbierze.

  

,,Czułam się okropnie, ale nawet to nie powstrzymało mnie przed wzięciem tych pieniędzy. Przekonywałam sama siebie, że inaczej nie dam rady zacząć od nowa. Potrzebowałam jakiejś gotówki na start, a skoro sam zaproponował mi pomoc... Chyba mogłam mu zaufać. Przecież to dzięki niemu dowiedziałam się prawdy, on też był w to zamieszany. Ustąpiłam miejsca jego córce, a on obiecał mi pomoc. Tak, to mi się należało. 

Poprawiłam z lekka swoje samopoczucie i uśmiechnęłam się do niego słabo. Bolało mnie to, że tak wiele od teraz będę mu zawdzięczać: mieszkanie, praca, możliwość dalszej nauki... 

— Tyle chyba na razie wystarczy — oznajmił, podając mi kopertę. 

Niepewnie chwyciłam biały prostokąt i przyjrzałam mu się dokładniej. W jego brązowych oczach czaił się ten sam dziwny błysk jak wtedy, gdy po raz pierwszy pojawił się w drzwiach naszego domu - mojego i Sasuke. Przeczesał niecierpliwie swoje orzechowe, nażelowane włosy i pospieszył mnie wzrokiem. Zajrzałam do koperty i o mało co się nie zakrztusiłam. 

— To z pewnością wystarczy — wybąkałam, cała czerwona. 

Żenowało mnie to, że jestem zdana na jego pieniądze. Bardzo dużo pieniędzy...

— W takim razie widzimy się jutro. Twój prawnik będzie czekał u mnie w firmie. Mam nadzieję, że dalej chcesz tego rozwodu... 

Zacisnęłam dłonie na kopercie i pokiwałam twierdząco głową. Nie wyobrażałam sobie, abym mogła wybaczyć kiedykolwiek Sasuke. Zdrada za bardzo bolała. 

— Oby twój zapał nie zmalał, rozwód może się ciągnąć miesiącami, zwłaszcza, że twój mąż... Sasuke, jest szalenie uparty. 

Pan Tamura skrzywił się tak, jakby przypomniał sobie coś nieprzyjemnego, po czym kiwnął mi głową w geście pożegnania i wyszedł. "

— Sakura? Czym zasłużyłem sobie na twój telefon? — Jego drwiący głos przerwał sygnał oczekiwania. Nawet nie spytałam skąd wiedział, że to ja, tylko od razu przystąpiłam do sedna sprawy.

— Nie chcę twoich pieniędzy! Zabieraj je i wynoś się z mojego życia! — wrzasnęłam.

— Spokojnie... Nie chcę tych pieniędzy, są mi zbędne. Od samego początku umawialiśmy się, że będę ci pomagał i zamierzam się tego trzymać. Jestem słownym człowiekiem, pamiętasz?

Zamknęłam oczy, próbując się uspokoić, ale złość ze mnie kipiała.

— Nie potrzebuję twojej pomocy — oznajmiłam stanowczo.

— Potrzebujesz, potrzebujesz. Poza tym, chce ci wszystko wynagrodzić. Możesz zostać w Konoha, tylko nie mieszaj się w moje sprawy. A pieniądze zatrzymaj, kto wie, może jeszcze ci się przydadzą? — Nie widziałam jego twarzy, ale mogłabym przysiąc, że gości na niej ten tryumfujący uśmiech.

— Nie chcę tych pieniędzy! Ani niczego, co należy do ciebie.

— Ty do mnie należysz, Sakuro. Nie zapominaj o tym, mam w garści ciebie i twoje sekrety. Pilnuję ich jak oka w głowie, więc powinnaś mi być wdzięczna. Jeśli daję ci pieniądze to mam ku temu powód. Ty możesz mi ewentualnie podziękować, nic więcej. To co z nimi zrobisz, to już twoja sprawa — zamilkł na chwilę. — Cieszę się, że wszystko sobie wyjaśniliśmy.  Kto wie? Może niedługo się spotkamy?

Rozłączył się.

Niedługo się spotkamy? Co to miało, do cholery, znaczyć!

Ze zdenerwowania pochwyciłam białą kopertę i cisnęłam nią w kierunku drzwi. Nie zauważyłam stojącej w nich osoby, która wpatrywała się we mnie jak w wariatkę. Pieniądze wyskoczyły z moich rąk, rozwiewając się na wszystkie strony.

Od autorki:

Hejoł! Tak, tak. Trochę późno ten rozdział, ale no...  z reszta co się będę tłumaczyć - za dużo by mówić. Przepraszam! ^ ///^

Mam wspaniały humor i choć ferie się skończyły, a ja nie chcę wracać do szkoły, to myślę, że jakoś to przeżyję. Nie mam wyboru XD 

Rozdział wyszedł dość długi i myślę, że coś się tu zadziało, więc nie narzekać na brak akcji! Powolutku odkrywam karty i mam nadzieję, że wszytko jest w miarę zrozumiałe. :3 

Kurczę, jak zwykle zastanawiam się co ja mam Wam powiedzieć... 

Dziękuję za wszystkie komentarze, które po sobie pozostawiacie, to dla mnie naprawdę dużo znaczy. Jesteście moim wsparciem i mobilizujecie, gdy ogarnia mnie lenistwo. Dziękuję :*

Shōri Chan - dziękuję za korektę, wiem, że się namęczyłaś, a moje  "który" pewnie śni Ci się po nocach. :D 

Mojej Lolci, którą kocham nad życie: KOCHAM CIĘ! - Wiem, że to przeczytasz!  ♥

Wszystkim, którzy zaczynają ferie: spędźcie fajnie wolny czas, odpoczywajcie, mam nadzieję, że macie śnieg, bo mi spadł pod koniec ferii, także nacieszę się nim w drodze do szkoły. -,-

Dziękuję Gemi Ni za śliczny szablon i życzenia, naprawdę jest mi cholernie miło! W szablonie się zakochałam!  :* :* :*

P.S Tylko ja mogłam opublikować nie sprawdzoną przez Shōri wersję rozdziału XD Teraz jest ok! Wyjątek stanowią akapity, które nie chcą się zrobić, ale postaram się je naprawić jak ze szkoły wrócę.