6. Oddzielić prawdę od plotki

„Mogłaby zamknąć oczy, udawać, że wszystko jest w porządku.

 Wiedziała jednak, że nie da się żyć z zamkniętymi oczami.”

Cassandra Clare

Otwierałam usta i zamykałam, nie wiedząc co mam powiedzieć.

— No takiego przywitania to się nie spodziewałam — oznajmiła z uśmiechem, przechodząc po leżących banknotach.

Automatycznie schyliłam się, aby je pozbierać, podczas gdy Nanami przeszła obok i zajęła miejsce przy stole. Ubrana w dopasowane spodnie i króciutki top wyglądała jak wyjęta z jakiegoś magazynu. Ciekawsko rozglądała się po mojej kuchni, nucąc coś pod nosem. Ze zdziwieniem obserwowałam jak wyciąga z szarej torby papierowej butelkę czerwonego wina i dwa kieliszki.

— Świętujemy! — krzyknęła, a ja podskoczyłam, słysząc huk wystrzelającego korka.

Nie zwracając na nią uwagi, schowałam pieniądze do koperty i zaniosłam je do salonu, gdzie zamknięte w barku czekały, aż podejmę jakąś decyzje. Nie miałam pojęcia, po co blondynka tu  przyszła i było mi wstyd za to, co musiała oglądać, jednakże cieszyłam się, że nie będę w domu sama. Kto wie jaka głupota mogłaby mi przyjść do głowy. Nabrałam do płuc powietrza, wytarłam spocone ręce w spodnie i przyklejając na twarz uśmiech, wkroczyłam do kuchni.

— To co świętujemy?

Zostałam obrzucona zdziwionym spojrzeniem.

— Jak to co? Dopiero się wprowadziłaś, mieszkanie trzeba opić! — krzyknęła radośnie.

Skrzywiłam się, słysząc jej entuzjazm, którego nawet w najmniejszym stopniu nie odzwierciedlałam, ale posłusznie usiadłam obok niej, pozwalając by napełniła mój kieliszek. Nigdy nie byłam jakimś miłośnikiem alkoholu, lecz dziś miałam straszną ochotę aby się upić, a najlepiej zapomnieć o otaczającym mnie świecie. Upiłam łyka czerwonego napoju, delektując się jego smakiem. Słodkie, takie jakie lubiłam. Oczy Nanami zabłysnęły wesoło, gdy tylko znów zanurzyłam usta w zbawczym płynie.

— Nie wiedziałam, że jesteś bogata — mruknęła, pocierając swoje dłonie.

Pokręciłam przecząco głową, powstrzymując się od wyśmiania takiej nowinki. Ja? Bogata? Zabawne.

— Nie jestem.

— Przecież widziałam. Nie każdego stać na to, by rzucać kasą na prawo i lewo! Nie ma się czego wstydzić, jakbym ja wżeniła się w  t a k ą  rodzinę pewnie też kąpałabym się w forsie — parsknęła cichym śmiechem, a ja wytrzeszczyłam oczy w zdziwieniu.

— O co ci chodzi, co? — Mój ton nabrał chłodu. Wyprostowałam się gwałtownie i zmierzyłam uśmiechniętą sąsiadkę wzrokiem.

— O nic. Mówię to co słyszałam od innych. Wyszłaś za mąż, za jednego z Uchihów, najlepszą partie w miasteczku. Słyszałam, że od pokoleń pracują w policji, co wydaje mi się nieźle poryte,  ale to nie ważne! — Machnęła lekceważąco ręką i na powrót zanurzyła usta w winie. — Mówią, że czternaście lat temu spakowałaś się i wyjechałaś z jakimś mężczyzną, niestety nikt nie wie kim on jest, ale słyszałam, że niezłe ciacho. — Mrugnęła do mnie. — Uchiha był załamany, szukał cię, ale zniknęłaś bez śladu… A potem złożyłaś papiery rozwodowe. Musiałaś wydębić kupę kasy, co?  Wszyscy zastanawiają się dlaczego wróciłaś, wiesz? Krąży nawet plotka, że chcesz odzyskać swojego byłego! Historia jak z jakiegoś filmu normalnie... Niemal ci zazdroszczę.

Westchnęła teatralnie, a na jej ustach zaigrał ciekawski uśmieszek. Co chwilę bawiła się niebieskimi końcówkami swoich włosów.

— To jak było? — spytała po chwili, gdy tylko nie usłyszała ode mnie żadnego odzewu. Odłożyłam ostrożnie kieliszek i położyłam pocące się ręce na udach. Starałam się oddychać głęboko i liczyć do dziesięciu w myślach, aby tylko nie wybuchnąć złością.

— Na pewno nie tak jak to ujęłaś. Przynajmniej nie wszystko tak się potoczyło — szepnęłam.

Nanami, lekko zdenerwowana, kręciła się na krześle niczym dziecko, które koniecznie chce się dowiedzieć czegoś o tej wielkiej niespodziance, znanej w całym miasteczku. Nie trzeba było być wybitnie inteligentnym, by zauważyć jak bardzo łaknęła informacji. Jej niebieskie oczy błyszczały, a różowe paznokcie wybijały szybki rytm.

— To powiedź mi jak było! — ponagliła mnie.

— Nie muszę ci się z niczego spowiadać — ucięłam sucho i przewróciłam oczami. — To moje sprawy i nikomu nic do tego. Nie słuchaj każdej plotki jaką usłyszysz na mój temat, większość to same bzdury. To wszystko, co mam ci do powiedzenia.

Twarz blondynki lekko przygasła, jakby nie takiej odpowiedzi się spodziewała. No jasne, że nie takiej. Ona naprawdę myślała, że wszystko jej wygadam. Niedoczekanie. Nie chciałam wyjść na jakąś zołzę, ale to było moje życie! Ludzie i tak nieźle sobie to wszystko wytłumaczyli. Widząc jak Nanami zamilkła speszona, zrobiło mi się jej trochę żal. Może nie powinnam być taka… sucha.

— Słuchaj, to prawda, że kiedyś nosiłam nazwisko Uchiha, ale nigdy nie potrzebowałam od nich żadnych pieniędzy, kochałam swojego męża. — Posłałam jej lekko smutny uśmiech.

W kuchni zaległa cisza. Widziałam jak siedząca naprzeciwko mnie kobieta próbuje zrozumieć to, co jej powiedziałam i oddzielić prawdę od plotki, więc cierpliwie czekałam. Zanurzałam palca w winie i delikatnie objeżdżałam ranty kieliszka, słuchając wydobywającego się dźwięku. Blondynka skapitulowała.

— Dobra! Nie musisz mi wszystkiego opowiadać, ale na miłość boską, przestań tak męczyć moje uszy!

Roześmiałam się i łaskawie zdjęłam dłoń z kieliszka. Miło było znów usłyszeć jej głos.

— Czemu tu dziś przyszłaś? — spytałam ciekawa.

Nanami wzruszyła ramionami.

—  Jak tylko zapukałaś rano do mojego mieszkania, pomyślałam sobie, że jesteś całkiem, całkiem i mogłybyśmy się zakumplować. Wiesz… cały blok zamieszkują straszne staruchy, nie mam nawet do kogo buzi otworzyć.

Uniosłam w górę brwi, słuchając jej opowieści na temat naszych sąsiadów. Może nie mieszkałam tu długo, bo zaledwie dzień, ale nie widziałam tu żadnych "staruchów". Chwyciłam za butelkę z winem i rozlałam nam po trochu do kieliszków.

— To dlatego z rana faszerujesz sąsiadów muzyką? — roześmiałam się, z trudem dokańczając pytanie.

Nanami także zachichotała i machnęła ręką.

— To akurat jest jak dwa w jednym! Potrzebuję muzyki, aby malować, a sąsiadów dręczę przy okazji! — Obie roześmiałyśmy się głośno, ale ja szybko zainteresowałam się jej pierwszym zajęciem.

— Malujesz? Co dokładnie?

Blondynka oparła się wygodnie na krześle i zaczęła opowiadać, widać było, że mówi o czymś, co naprawdę kocha. Jej rozmarzone oczy i szczęśliwy uśmiech mówiły wszystko.

— A to różnie. Ludzie nie chcą kupować obrazów, więc nie ma na to jakiegoś wielkiego popytu. Z reguły maluję na życzenie, zazwyczaj są to wizerunki martwej natury do nowo wyremontowanego mieszkania. Ale — Pochyliła się nad stołem, jakby wyjawiała jakiś sekret. Odruchowo wlałam w siebie więcej wina.  — moim ulubionym zajęciem są nadzy mężczyźni.

— Co?! — Wytarłam ręką brodę, po której ściekał mi wypluty trunek.

— Nie to co myślisz! — Uśmiechnęła się dwuznacznie. — Albo i to! Po prostu moim ulubionym zajęciem jest malowanie nagich mężczyzn, oczywiście za ich pozwoleniem!— wypaliła.

— Jesteś zdrowo stuknięta — podsumowałam wesoło i trąciłam palcem kieliszek, a ten zadzwonił.

— Może. — Wzruszyła ramionami. — Ale zapewniam cię, że obie strony są zawsze zadowolone.

W głowie lekko mi szumiało, a mój nastrój był znacznie lepszy niż wcześniej, więc odparłam ciche "z pewnością" i upiłam kolejny łyk wina. W całości pochłonęła mnie rozmowa z Nanami. Dziewczyna miała świetne poczucie humoru dzięki czemu czułam się cudownie odprężona. Na krótką chwilę zapomniałam o wszystkich problemach, codziennych troskach...

Od wizyty mojej wścibskiej sąsiadki minął tydzień. W całości pochłonęło mnie zadomawianie się i praca. Czasami wpadałam do babci, by posłuchać najnowszych plotek na temat kto z kim i dlaczego. Dużo czasu spędzałam w szpitalu, bo wszyscy pacjenci Nori  zostali przepisani do mnie. Martwiła mnie nieobecność rudowłosej, która nie zjawiła się w pracy od tego razu, gdy musiała wyjść wcześniej. Doszły mnie słuchy, że wzięła urlop na żądanie i nie podała żadnego powodu. Może znałam ją krótko, ale zdążyłam polubić i chciałam wiedzieć, czy wszystko z nią w porządku – martwiłam się. Próbowałam nawet ją odwiedzić, ale wypytywanie o adres zamieszkania Nori nie przyniosło żadnych skutków, nikt nie wiedział lub nie chciał mi powiedzieć, gdzie mieszka, więc zniechęcona postanowiłam czekać, aż sama się odezwie.

Chwyciłam karty pacjentów, które czekały na mnie w recepcji i żwawym krokiem wkroczyłam do gabinetu zostawiając za drzwiami długą kolejkę chorych. Wiedziałam już, że nie ma nawet takiej opcji, abym mogła dziś się szybciej wyrwać z pracy. Zrezygnowana usiadłam z ciężkim westchnieniem na czarnym krześle i ułożyłam w kolejności karty na biurku. Popełniłam straszny błąd, nie przynosząc sobie wcześniej kawy, a teraz musiałam czekać aż do przerwy, ponieważ pierwszy pacjent właśnie pukał do drzwi.

Po dwóch godzinach wypisywania różnych recept, zniknęłam w pokoju dla lekarzy, gdzie w spokoju można było coś zjeść lub wypić kawę. W pomieszczeniu nie byłam sama, w lewym kącie dwie pielęgniarki siedziały na małej sofie, wesoło o czymś plotkując. Cichutko – aby im nie przeszkadzać – podeszłam do aneksu kuchennego i wstawiłam sobie wodę na kawę. Z malutkiej lodówki wyciągnęłam sałatkę, którą cudem udało mi się zrobić, zanim wyszłam do pracy. Oparłam się o jasny blat i zaczęłam pałaszować swoje jedzenie, jednocześnie czekając, aż elektryczny czajnik się wyłączy. Stałam, czując jak od ciągłego siedzenia boli mnie wszystko w krzyżu. Zmęczona, z bólem głowy, przysłuchiwałam się prowadzonym w pomieszczeniu rozmowom.

— Mówię ci, takiego burdelu w kartach to ja dawno nie widziałem. Nie mogłem się w niczym połapać!

Do pomieszczenia wkroczyło dwóch mężczyzn w białych kitlach. Siedzące na sofie pielęgniarki szybko ucichły i, tak samo jak ja, zaczęły słuchać konwersacji prowadzonej przez nowoprzybyłych.

— Ja tam myślę, że nic takiego się nie stało! Wszystkie twoje pacjentki są otwarte na propozycje! — zadrwił szatyn, szturchając swojego blondwłosego towarzysza łokciem.

— Dobra, zamknij się już! Muszę sobie zaparzyć kawę, jeszcze czeka mnie dyżur. — Natychmiast odwróciłam od nich wzrok i zajęłam się jedzeniem swojej sałatki. Czajnik zabulgotał, po czym zgasł i gdy już miałam sobie zalewać kawy, drzwi od pokoju znów się otworzyły i do pomieszczenia wkroczyła niska kobieta mówiąc:

— Sakura Harono proszona do ordynatora.

— Za chwilkę przyjdę — oznajmiałam cicho, ale już jej nie było.

Spojrzałam tęsknym wzrokiem za moją  kawą, której już pewnie się nie napiję. Przeklęłam pod nosem na ordynatora i, nie patrząc przed siebie, odepchnęłam się rękoma od blatu, wpadając na coś twardego. Zachwiałam się lekko, ale natychmiast pochwyciły mnie silne dłonie, zaciskając się na moich ramionach. Nad sobą usłyszałam gardłowy śmiech i w zdziwieniu podniosłam głowę. Przede mną stał mężczyzna ze strzechą blond loków na głowie, który niedawno wszedł tu ze swoim kolegą. Ubrany w biały kitel, zza którego wystawała niebieska koszula, prezentował się wspaniale w porównaniu do mojej wymęczonej osoby. Jego niebieskie oczy spoglądały na mnie z rozbawieniem, przez co pewnie się zaczerwieniłam. Speszona, odchrząknęłam cicho, odsuwając się od mężczyzny.

— Przepraszam — bąknęłam, i już miałam go wyminąć, gdy ponownie chwycił mnie za ramię.

— Nie mogę cię wypuścić, dopóki nie powiesz mi jak masz na imię — powiedział z uśmiechem, a w jego policzkach pojawiły się małe dołeczki. Uśmiechnęłam się, rozbawiona jego tekstem.  Byłam pewna, że doskonale słyszał moje imię, ale nie wiedzieć czemu wyciągnęłam przed siebie prawą dłoń mówiąc:

— Sakura Haruno, pediatra.

Chwycił pewnie moją dłoń i uśmiechnął się jeszcze szerzej.

— Kei Yakimura, ginekolog.

Ginekolog? Uniosłam w zdziwieniu brwi. Nie wyglądał na ginekologa. Zrugałam się w duchu za moje głupie myślenie, przecież to, że nie wygląda nie znaczy, że nim nie jest! W ogóle co to znaczy  wyglądać jak ginekolog. Sakura ogarnij się, nakazałam sobie w duchu.

— Spokojnie, rączki czyste! — oznajmił, a ja spojrzałam się na jego dłonie z głupim wyrazem twarzy. Ręce jak ręce – czyste, zadbane... Dopiero po chwili zrozumiałam i miałam ochotę zapaść się pod ziemię, czułam jak policzki mi płoną.

— Ja nie… nie miałam na myśli. — Zaczęłam gorączkowo się tłumaczyć, ale mój rozmówca zbył moje próby wyjaśnienia śmiechem.

— Spokojnie, tak sobie żartowałem! — zaśmiał się. — Będziesz robić sobie tę kawę, bo jak nie to ja chętnie skorzystam — oznajmił, spoglądając na mój zasypany kawą kubek.

Pokręciłam przecząco głową, żałując, że nie będę jej mogła wypić. Przynajmniej ktoś inny skorzysta. Uśmiechnęłam się jeszcze do Kei'a, po czym niemal biegiem opuściłam pomieszczenie.

Zapukałam cicho do gabinetu znajdującego się na końcu korytarza, na drugim piętrze. Odczekałam chwilę zanim usłyszałam głośne "wejść". Rękoma wygładziłam jeszcze bluzkę i pewnie chwyciłam za klamkę, otwierając drzwi. Wkroczyłam do pomieszczenia, które wyglądało dokładnie tak jak je zapamiętałam.

Duży, surowy gabinet lekarski skąpany w odcieniach szarości i bieli. Wystrój swoją surowością i elegancją odzwierciedlał właścicielkę, która nie przepadała za zbędnym zagracaniem przestrzeni, dlatego w pokoju stało tylko biurko i dwa skórzane fotele z niewielką kanapą do kompletu, a przed nią niewielki szklany stolik na trzech nóżkach. Z ciekawością przyglądałam się dyplomom zajmującym zaszczytne miejsce na bladych ścianach. Głośne odchrząknięcie przywołało mnie do porządku.

— O, to ty — powiedziała siedząca przy biurku jasnowłosa kobieta. Swoją zdziwioną miną sprawiała wrażenie, jakby dopiero co mnie zobaczyła, ale obie dobrze wiedziałyśmy, że to nieprawda.

— Wzywała mnie pani — wytłumaczyłam grzecznie, grając w jej grę. Zauważyłam jak kąciki jej czerwonych ust drgnęły lekko w niby uśmiechu, ale zaraz powróciły na swoje miejsce.

— Tak, ostatnio mamy natłok pacjentów, a coraz mniej rąk do pracy. ­— Pochyliła się nad jakimiś papierami i potarła z roztargnieniem czoło, jakby miało jej to w czymś pomóc.

Milczałam, nie chcąc jej przeszkadzać, w końcu wydusi z siebie to, co chciała mi przekazać. W głębi duszy jednak modliłam się, aby w tym wszystkim nie chodziło o zwolnienie mnie z pracy. Ale skoro faktycznie mieliśmy natłok, to nie sądziłam żeby Tsunade posunęła się do takich kroków.

— Nie po to cię wzywałam, aby mówić o naszych problemach. Od której jesteś w pracy?

Zdziwiło mnie jej pytanie, ale szybko odparłam, że od ósmej.

— Nie powinnam dawać ci dodatkowej pracy… Niestety Nori nie ma, więc będziesz musiała sobie jakoś poradzić. — Wyprostowała się na krześle i spojrzała na mnie uważnie brązowymi oczami. — Dostałam przed chwilą telefon od jednego z inwestorów naszego szpitala z prośbą o prywatną opiekę lekarską do domu, dla dziecka. Nie mogłam odmówić, dzięki temu człowiekowi nasz szpital cały czas się rozbudowuje. Gdyby to ode mnie zależało posłałabym tam kogoś innego, ale nie mam kogo.

— Rozumiem, że to ja mam być tą domową opieką lekarską? — spytałam, upewniając się.

— Tak. Zaraz znajdę kogoś, kto przejmie twoich pacjentów. Może ta propozycja nie jest na tę chwilę wygodna, jednakże osoba, która liczy na twoją pomoc obiecała dość sowite wynagrodzenie, więc nie powinnaś narzekać, taka sytuacja może się już nie trafić.

Kiwnęłam głową, całkowicie się z nią zgadzając. Ba, ja byłam zadowolona, że to na mnie trafiło! Mimo tego, że odczuwałam lekkie zmęczenie całotygodniową pracą na najwyższych obrotach, to byłam gotowa się spiąć i wykonać nowe zadanie!

— O której mam być na miejscu?

Tsunade odchyliła się na obracanym krześle i zarzuciła, ubrane w czerwone obcasy, nogi na biurko, spoglądając na mnie ze szczerym uśmiechem. Widać było, że dostała to czego się spodziewała.

— Za godzinę, to całkiem niedaleko, ale lepiej abyś była wcześniej. W recepcji dadzą ci adres, więc idź już tam. — Machnęła pospiesznie ręką, wyganiając mnie.

Tak jak mi powiedziano adres czekał na mnie w recepcji, więc pospiesznie zabrałam z gabinetu swoją kurtkę i torbę lekarską, po czym opuściłam szpital. Doskonale znałam ulicę, na której znajdował się ów dom, do którego zmierzałam. Była to dzielnica niezwykle dzianych ludzi. Wszyscy wiedzieli kto tam mieszka: sami prezesi i inne grube ryby. Pamiętam jak kiedyś strasznie lubiłam chodzić tam na spacery razem z Sasuke, zanim jeszcze zostaliśmy małżeństwem. Marzyłam, że kiedyś będę tam mieszkać, śmieszne, ale prawdziwe.

Wsiadłam w jedyny jeżdżący po miasteczku autobus i, zajmując jedno z miejsc przy oknie, przymknęłam na chwile oczy.

,, Był środek lata, a my – wtuleni jedno w drugie, ze splecionymi dłońmi – spacerowaliśmy wzdłuż nabrzeża. Cieszyłam się ciszą i spokojem, który nas otaczał – żadnych problemów, kłótni, nieporozumień. To wszystko było tak piękne, że momentami uważałam, iż aż zbyt piękne.

— Dokąd idziemy? — spytałam uśmiechnięta.

Sasuke zerknął na mnie z tajemniczym błyskiem w oku, po czym pochylił się, całując mnie w czoło.

— Przed siebie! — krzyknął, i ciągnąc mnie za dłoń zaczął biec, a ja razem z nim.

Mijaliśmy tak dobrze znane mi osiedle domków jednorodzinnych, które śmiało mogły być uważane za pałace. Przy prostych i zadbanych chodnikach rosły ozdobne drzewka, pokryte pączkami kwiatów wiśni. Cała okolica niosła ze sobą ich słodki zapach. Gdzieś w pobliżu bawiły się dzieci, nawet biegnąc słyszałam głośne dziecięce śmiechy.

— Sasuke, zatrzymaj się już! Nie dam rady dalej biec! — krzyknęłam na wpół prosząco, ledwo łapiąc oddech. Moja kondycja może i nie była najgorsza, ale własnemu narzeczonemu nie dorastałam do pięt. Ale czego się spodziewać po młodym policjancie.

Brunet zatrzymał się nagle, sprawiając iż wpadłam w jego plecy.

— Nie mogłeś powiedzieć, że się zatrzymujesz? — bąknęłam, rozmasowując czoło. W odpowiedzi dostałam ledwo powstrzymywany śmiech. — Ale zabawne. Co tu robimy?

Rozejrzałam się po znajomym końcu ulicy należącej do najbogatszych szych. Jeszcze tak daleko nigdy się nie zapuszczaliśmy. Zawsze spacerowaliśmy wokół tych pierwszych domków, ale nawet one nie umywały się do tego co widziałam tu.

— Chodź, coś ci pokażę — oznajmił Sasuke, łapiąc mnie za dłoń.

Zerknęłam na nasze splecione kończyny z uśmiechem i pozwoliłam się prowadzić. Czując ciepło bijące od naszych rąk, spoglądałam na coraz bardziej zmieniającą się okolicę. Gołym okiem widać było, że tu gdzie teraz się znajdujemy jest centrum bogactwa, ponieważ każdy kolejny dom sprawiał wrażenie droższego. Już nie słyszałam śmiechu dzieci, tylko dźwięk uruchamianych na wieczór zraszaczy. Sunęłam wzrokiem po śmiesznie zdobionych ogrodzeniach i zabawnie ściętych krzewach.

— To tutaj! — usłyszałam i spojrzałam się w tą samą stronę, co Sasuke.

Przed sobą miałam chyba najwspanialszy dom jaki kiedykolwiek widziałam. Posiadłość, otoczona dość niskim ogrodzeniem, zakończonym ostrymi czubkami, wzbudzała mój zachwyt swoją ciepłą aurą. Budynek z brązowym dachem błyszczał w promieniach  żarzącego się słońca. Miałam wrażenie, że jest on znacznie mniejszy, niż inne domy z tej dzielnicy, choć miał aż trzy piętra. Moje oczy chłonęły malutkie, zaokrąglone balkony z fikuśną balustradą, miały w sobie coś bajkowego, co nie pozwalało mi przestać na nie zerkać. Moją uwagę przykuły też duże okna, przez które z pewnością w czasie dnia wpadało dużo światła. Delektowała się słodkim zapachem wspaniale rozkwitającego ogrodu, który tonął w przeróżnych kwiatach. Gdzieś zza tyłów domu wystawał dość szpiczasty, drewniany dach, zapewne altanka. Oczami wyobraźni widziałam spędzane w niej letnie wieczory z kubkiem gorącej czekolady w ręku. To miejsce miało w sobie coś cudownego, w porównaniu do tych innych  pustych budynków, to posiadało swoją duszę. Niemal zazdrościłam rodzinie, która tu mieszka.

— Ten dom jest wspaniały, Sasuke — wyszeptałam, chłonąc ten obraz.

Poczułam jak mój przyszły mąż zbliża się do mnie i obejmuje od tyłu, kładąc mi brodę na ramieniu. Staliśmy tak przez chwilę upajając się pięknym obrazem, pogrążeni we własnym myślach. Po chwili usłyszałam nad uchem cichy szept:

— Kiedyś kupię ten dom dla nas i mam zamiar być w nim cholernie szczęśliwy, razem z tobą. "

Głośne hamowanie pojazdu wybudziło mnie z lekkiej drzemki. Potarłam zmęczone oczy, marząc o chociaż jednej godzince snu. Obiecywałam sobie, że jak tylko Nori pojawi się w pracy, to wszystko wróci do poprzedniego trybu.

Wyjrzałam przez okno, zauważając, że na tym przystanku moja przejażdżka się kończy. Szybko podniosłam się z siedzenia  i jednym susem wyskoczyłam ze stojącego autobusu, tuż przed zamknięciem drzwi.

Wychodząc zza ostatniego zakrętu nie mogłam uwierzyć własnym oczom. To wszystko wydawało mi się jakimś chorym żartem. Z początku idąc tą ulicą byłam pewna, że to jakieś nieporozumienie, że coś mi się uroiło i zaraz skręcę w zupełnie inną stronę, ale stojąc przed tym domem ledwo trzymałam się na nogach z szoku.

Przed sobą miałam wymarzone miejsce zamieszkania, moje i Sasuke. Nasze marzenie wyrosło przede mną jak dąb, a ja miałam w końcu przekroczyć jego progi, niestety sama. Doprowadziłam się do względnego porządku i starłam z twarzy zaskoczenie. Na wszelki wypadek zerknęłam na karteczkę z adresem, licząc na to, że być może się pomyliłam, ale wszystko się zgadzało. Wzdychając ciężko, podeszłam bliżej niskiej bramki wejściowej i wahając się  tylko chwilę, zadzwoniłam domofonem.

— Słucham?

Usłyszałam głos jakiejś kobiety, więc odchrząknęłam cichutko i pochyliłam się nad domofonem.

— Tu Sakura Haruno z oddziału pediatrii, z polecenia Tsunade — wyrecytowałam.

Po drugiej stronie zaległa cisza. Zniecierpliwiona, potarłam czoło i spojrzałam w stronę domu. Nie dałabym sobie uciąć za to ręki, ale zdawało mi się, że ktoś wyglądał przez okno, bo firanka lekko się kołysała.

— W porządku. Proszę wejść — oznajmił suchy, kobiecy głos.

Rozległo się ciche brzęczenie, więc pchnęłam bramkę, wchodząc do środka.

Krocząc długim chodniczkiem wyłożonym kostką brukową, przypatrywałam się wolno otwierającym drzwiom z lekkim przestrachem, który minął, gdy tylko zobaczyłam w progu kobietę w średnim wieku, najprawdopodobniej to z nią rozmawiałam przez domofon.

Przywitałam się z nią grzecznie, od razu rejestrując jej baczne spojrzenie. Korzystając z okazji także się jej przyjrzałam. Ubrana była w dżinsy i fioletowy sweter, który lekko opinał jej się na niezbyt szczupłej talii. Proste włosy mysiego koloru ścięte miała dość krótko, bo nawet nie sięgały ramion. Według mnie nie wyglądała na właścicielkę tego domu.

Wchodząc do środka przeżyłam kolejny szok, a raczej zawód, widząc wnętrze pięknego domu: zimne, surowe, bez pozytywnych uczuć. Oczywiście robiło wrażenie; swoją wielkością, światłem bijącym od dużych okien, wysoko zawieszonymi, kosztownymi żyrandolami, starannie dopasowaną kolorystyką wnętrza – zdecydowanie za ciemną jak dla mnie – ale nie miało tego czegoś, czego się spodziewałam. Brakowało tu szczęścia.

Usłyszałam chrząknięcie po lewej stronie i natychmiast spojrzałam na stojącą tam kobietę.

— Pacjent czeka na panią na górze, pierwsze drzwi na prawo, da sobie pani radę?

Kiwnęłam twierdząco głową. Wchodząc po szerokich schodach prowadzących na pierwsze piętro, czułam na plecach palące spojrzenie kobiety.

— Tatoo! Boli mnie! — Usłyszałam, będąc już na górze.

Rozejrzałam się spokojnie po długim korytarzu pełnym drzwi, gdzie panowała absolutna cisza, raz po raz zakłócana zachrypniętym krzykiem. Ścisnęłam mocniej dużą torbę lekarską z najpotrzebniejszymi lekami oraz opatrunkami i cichutko podeszłam do drzwi znajdujących się po prawej stronie. Zapukałam donośnie, czekając aż ktoś mi otworzy. Nie minęła nawet chwilka, gdy usłyszałam powolne stąpanie, drzwi otworzyły się płynnym ruchem, zbladłam.

Wpatrywałam się w czarne tęczówki z zaskoczeniem, które sprawiło, że aż otworzyłam usta. Czułam się jakby przejechał mnie jakiś pociąg, a w dali wciąż słyszałam dźwięk turkoczących wagonów.

— Sakura — mruknął, a ja wiedziałam, że jest tak samo zdziwiony jak ja.

Wyglądał na zmęczonego. Jego oczy były podkrążone, a włosy stanowiły istny chaos. Zerknęłam szybko na pognieciony podkoszulek i sprane dżinsy, które stanowiły miłą odmianę dla drogich garniturów, w jakich ostatnim razem go widywałam. Może nie powinnam, ale ucieszyła mnie ta normalność.

Bojąc się, że przez te moje wpatrywanie się w jego osobę dostanę zawału, szybko odzyskałam rezon. Wyprostowałam się jak struna, odganiając niepotrzebne myśli, te zostawię sobie na później.

— Ja z polecenia Tsunade, podobno mam się zająć chorym dzieckiem. Daiki jest chory?

Sasuke wyglądał na zbitego z tropu.

— Tak — powiedział spokojnie i otworzył szerzej drzwi, w których stał, wpuszczając mnie do środka. — Zaraz wrócę. — Usłyszałam jeszcze, zanim Uchiha opuścił pomieszczenie.

Rozejrzałam się po skąpanym w leciutkim świetle pokoju. Nieduże pomieszczenie z jasną tapetą w czerwone samochody, wcale nie wyglądało jak pokój tak małego chłopca. Tu panował perfekcyjny porządek, każda zabawka prezentowała się nienagannie na półce lub w wiszącym koszu na zabawki, bajki do czytania wyglądały jak nowe, jak zresztą wszystko!

Zerknęłam na łóżko stojące pod ścianą i na zwijającą się tam kulkę.

— Daiki?

Duża kulka poruszyła się niespokojnie, a po chwili zza niebieskiej kołdry w srebrne odznaki policyjne, wyjrzała czarna czupryna z zaszklonymi ciemnymi oczy. Chłopiec popatrzył na mnie z uśmiechem, a na jego czole lśniły kropelki potu, miał gorączkę.

— Leż spokojnie — poprosiłam, podchodząc bliżej i siadając na stojącym obok drewnianym krześle.

Położyłam ciążącą mi już torbę na podłodze i zapaliłam lampkę nocną, dla lepszego widzenia. Szybko pochwyciłam z torby nowy patyczek do gardła i latareczkę. Na dłonie założyłam lateksowe rękawiczki.

— Otwórz szeroko buzie Daiki — poleciłam, a chłopiec z niechęcią wykonał polecenie.

Obejrzałam dokładnie czerwone gardło i biały nalot na powiększonych migdałkach. Węzły chłonne też były znacznie większe, nieciekawie.

— W porządku, a teraz podnieś się do siadu i ściągnij górę od piżamy. — Wyjęłam stetoskop, osłuchując dokładnie wzdrygającego się z zimna chłopca.

— Boli mnie wsystko — wyszeptał zachrypnięty.

— Wiem Daiki, ale niedługo poczujesz się lepiej, obiecuję. — Złożyłam ręce jak skaut do przysięgi i uśmiechnęłam się lekko. — Zakładaj bluzkę. Teraz zmierzymy temperaturę.

Z niepokojem spoglądałam na termometr, gorączka przekroczyła trzydzieści dziewięć stopni.

— Jadłeś coś ostatnio?

Chłopiec pokręcił głową.

— Jesteś głodny?

Znów to samo.

— Zaraz przyjdę, porozmawiam z twoim tatą, w porządku? — spytałam, a tym razem otrzymałam twierdzącą odpowiedź.

Wstałam szybko z krzesła, ściągnęłam rękawiczki i schowałam je w kieszeń. Opatuliłam Daikiego kołdrą i już miałam wychodzić, gdy drzwi do pokoju stanęły otworem, a w nich Sasuke z tacą w ręku. Spojrzałam na kanapki i gorącą herbatę sceptycznie.

— Możemy porozmawiać?

Uchiha kiwnął twierdząco głową w odpowiedzi, a ja wzniosłam oczy ku niebu. Jaki ojciec taki syn.

Wyszłam na korytarz, a zaraz za mną kroczył Sasuke – bez tacy – którą zostawił na biurku. Przymknął delikatnie drzwi od pokoju chłopca, by słyszeć, czy ten czegoś nie potrzebuje i spojrzał na mnie uważnym wzrokiem od którego nagle dostałam chęci, aby zacząć się tłumaczyć.

— Ja przepraszam — wypaliłam. — Nie wiedziałam, że to akurat ty jesteś tym inwestorem. Gdybym wiedziała, to… a ta kobieta z dołu tak dziwnie się mi przyglądała, Boże, ona wiedziała!

— Camil — przerwał mi.

— Co?

— Kobieta z dołu, nazywa się Camil, zajmuję się domem — wyjaśnił.

Zamrugałam powiekami, nieco skonsternowana.

— Sakura —  powiedział, wzdychając ciężko. — Cieszę się, że to ciebie tu przysłali.

Zamilkłam, nie spodziewając się takich słów i wbiłam spojrzenie w czubki własnych butów. Sytuacja stała się dość skomplikowana.

— Co mu dolega? — spytał Sasuke, przerywając ciszę.

Wygładziłam lekko bluzkę, nadając sobie pewności i spojrzałam na niego poważnie.

— Daiki ma anginę — odparłam, cały czas nie spuszczając z niego wzroku.

Zacisnął usta w wąską kreskę i spojrzał na mnie niepewnie.

— Spokojnie — powiedziałam trochę do niego, trochę do siebie. — Zaraz przepiszę antybiotyk i lek osłonowy, no i jakieś pastylki na ból gardła, jak zacznie brać leki to po paru dniach powinno być lepiej, ale nie zaprzestawajcie kuracji, jasne?

Zmierzyliśmy się ostrzejszymi spojrzeniami, przez twarz Sasuke przemknął cień uśmiechu.

— Jeszcze jakieś zalecenia, pani doktor? — zadrwił.

— Jedzenie. Lepiej żeby dostawał jakieś pożywienie łatwe w przełykaniu i nie gorące. No i powinien kurować się w domu, ale to jest oczywiste.

— Tak, oczywiste — mruknął pod nosem. Gestem ręki pokazał mi, że mam zejść na dół. Przemierzając schody, może nie widziałam, ale czułam jak się we mnie wpatruje, więc skupiłam się na tym, aby się nie potknąć.

Rozdzieliliśmy się w holu, ja na pobliskim stoliku wypisywałam recepty, a Sasuke zniknął w drzwiach, chyba kuchni. Od razu po zejściu na dół zauważyłam, że Camil gdzieś wyparowała. Rozejrzałam się ciekawsko po domu i zostawiając receptę na stoliku, oglądałam wiszące na ścianach fotografie.

Sasuke z Daikim na rowerze.

Maleńka Aiko stawiająca pierwsze kroki.

Noworodek Daiki zawinięty w puszysty kocyk, trzymany przez siostrę.

Sasuke z dziećmi w jakiejś kawiarence na nabrzeżu.

Żadnych zdjęć jego żony i matki dzieciaków. Nic. Jakby w ogóle nie istniała. Doszłam do końca korytarza, a wystawa zdjęć dobiegła końca.

— Przeszkadzam? — podskoczyłam przestraszona, słysząc nad sobą głos bruneta. Odwróciłam się do niego z oburzeniem.

— Przestraszyłeś mnie, nawet nie słyszałam jak podszedłeś!

Zerknęłam na trzymaną przez niego nową tacę z jakąś owsianką. Jak widać wziął sobie moje rady do serca – to dobrze.

— Dziękuję, że zbadałaś Daikiego, już zaczynałem się bać, że to coś poważnego – wyznał, a w jego oczach zaiskrzyła troska o swoje dziecko, tak rzadko widywana u teraźniejszego Sasuke Uchihy.

— Nie ma sprawy, to mój obowiązek. O której jutro mam być?

— Jutro? — spytał zdziwiony, ale zaraz jakby go oświeciło. — A, tak. Jutro, może być ta sama pora, mam ważne spotkanie, więc pewnie się nie zobaczymy, ale Camil na pewno otworzy ci drzwi.

Pomyślałam o kobiecie, która niezbyt przyjaźnie odnosiła się w stosunku do mnie i po plecach przebiegł mi zimny dreszczyk.      

— Będę się już zbierać — oznajmiłam, zerkając na zegarek znajdujący się na mojej ręce. Było grubo po dwudziestej, kiedy ten czas zleciał?

— Odwiozę cię — zaproponował, a ja natychmiast pokręciłam przecząco głową.

— Dam sobie radę, zostań z Daikim, może cię potrzebować — mruknęłam cicho, lustrując jego osobę przeciągłym spojrzeniem.

Zaciśnięte w wąską kreskę usta wyraźnie mówiły mi o tym, że moje uparte zachowanie go zirytowało. Mocniej pochwycił trzymaną tacę z jedzeniem, jakby ta powstrzymywała go przed ujawnieniem na głos swoich myśli. Tak, zdecydowanie wyglądał na nieprzekonanego do mojego pomysłu o samotnej wędrówce do domu, ale nie skomentował tego postanowienia. Zamiast tego wyprostował się i zmierzył mnie poważnym spojrzeniem, które niezbyt mi się spodobało.

— Jeśli nie chcesz, abym cię odwiózł pozwól chociaż, że zamówię ci taksówkę, która odwiezie cię pod sam dom. — To nie była prośba, a ja bardzo dobrze o tym wiedziałam. Odmowa w słowniku Sasuke Uchihy w ogóle nie istniała.

Zmęczona dzisiejszym dniem, chciałam jak najszybciej znaleźć się w swoim mieszkaniu, więc pokiwałam lekko głową, mówiąc:

— Taksówka będzie w porządku.

        

Opuściłam dom mojego byłego męża, gdy tylko pod bramę podjechała taksówka. Zatrzasnęłam drzwi furtki i wsiadłam do granatowego samochodu, witając się z starszym taksówkarzem, mimo zmęczenia, wiedziałam, że ta noc będzie należała do tych bezsennych. Będę starała się zrozumieć działanie Sasuke. To, dlaczego zamieszkał w naszym wymarzonym domu? Czemu nie ma w nim nawet śladu po żonie? Jak mam się przy nim zachowywać, kiedy nie wiem czy zaraz nie wyjedzie z jakimś czepiającym się mego serca tekstem?

Zerknęłam na wejściowe drzwi pięknego domu, a gdy kierowca odpalił silnik, otworzyły się one gwałtownie i wybiegł nimi Sasuke, niosąc w ręce moją torbę z lekami. Zapomniałam, że została w pokoju Daikiego. Wszystko przez to przemęczenie.

— Poczeka pan jeszcze chwilkę — poprosiłam ozdobionego łysiną kierowcę, a ten zgasił silnik samochodu.

Brunet dobiegł szybko do taksówki i otworzył tylne drzwi.

— Zapomniałaś torby — powiedział szybko, podając mi moją własność. Nasze palce musnęły się na moment, moje zagrzane od ogrzewania w samochodzie, jego zimne od wieczornego powietrza.

— Dziękuję — powiedziałam, czując jak w twarz uderza mnie jego gorący oddech. Moje serce powoli przyspieszyło, zaskoczyła mnie ta reakcja, więc szybko wsunęłam się w głąb samochodu.

Może mi się wydawało, ale mogłabym przysiąść, że Sasuke uśmiechnął się pod nosem. Położył torbę pod moimi nogami i zamknął drzwiczki taksówki. Słyszałam jak poklepał dwa razy dach samochodu, kierowca ruszył, zostawiając za sobą wysokiego mężczyznę, otoczonego aurą późnego wieczoru z rękoma schowanymi w kieszeniach.

Tak, ta noc zdecydowanie będzie bezsenna. Znowu.