2. Czas leczy rany

„Bywają w życiu chwile, których ból daje się zmierzyć dopiero po jego przeżyciu,

i wówczas dziwi nas, iż zdołaliśmy go znieść.”

Maria Kalergis

— Sakura? — usłyszałam po raz kolejny. Nie reagowałam. Mimo tego, że te oczy i włosy wydawały mi się znajome, sam głos był inny. Znajomy, ale również tak strasznie mi obcy. To wcale nie był głos Sasuke.

Sama nie wiem czy bardziej byłam szczęśliwa, czy zawiedziona. Dokładnie przyjrzałam się postaci stojącej przede mną. Tak samo czarne oczy, może trochę bardziej matowe i bez tych łobuzerskich iskierek, ale ciągle tak bardzo podobne. Włosy zdecydowanie dłuższe, bardziej proste oraz dokładniej ułożone. Czy to przez strach nie byłam w stanie odróżnić Itachiego od jego własnego brata?

— Nie wiem o kim mówisz. — Szybko pozbierałam się z ziemi, otrzepałam z brudu spodnie i z podniesioną głową ruszyłam przed siebie, czyli prosto w kierunku straganu przy którym zostawiła mnie babcia. Może jednak potrzebowałam całodobowej ochrony?

— Sakura zaczekaj!

Za sobą usłyszałam nawoływanie Itachiego, ale nie zamierzałam się obrócić. Co miałam w takiej sytuacji mu powiedzieć: Cześć, to ja Sakura! Uciekłam, ale już wróciłam. Dasz się zaprosić na kawę? To nawet w myślach brzmiało strasznie głupio.

— Zaczekaj do cholery!

Nie zaczekałam. Przyspieszyłam kroku, po drodze chwytając paczuszkę z jabłkami. To zdecydowanie przez nie wpakowałam się w kolejne kłopoty. Głupie owoce!

— Czy ty jesteś głucha?

Wraz z wypowiedzeniem tych słów, poczułam silny uścisk na ramieniu, który sprawił, że lekko się skrzywiłam. Zostałam siłą obrócona w stronę bruneta, który zdecydowanie za szybko mnie dogonił.

— Nie słyszysz jak cię wołam? — Jego karcący głos przypominał mi chwile, gdy byłam mała i coś zmalowałam, a rodzice zwracali się do mnie właśnie takim tonem, który nigdy nie wróżył nic dobrego.

— Czego chcesz?! — warknęłam. Naprawdę nie miałam ochoty na żadną miłą rozmowę z dawną rodzinką. Trochę za późno było na jakiekolwiek pogawędki.

— Nie mogę uwierzyć, że wróciłaś — wyszeptał, dokładnie obserwując moją osobę. Nie miałam pojęcia czego szukał. Dawnej Sakury? Och, jej już dawno nie ma. — Od kiedy jesteś w Konoha?

— Od wczoraj. Możesz mnie puścić? To boli. — Głową wskazałam na moje ramię, na którym wciąż zaciskała się silna ręka Uchihy. Widziałam jak się zmieszał, ale zaraz posłusznie wypełnił moją prośbę.

— Sasuke wie, że wróciłaś? — Od razu przeszedł do rzeczy.

Wywróciłam oczami dając mu do zrozumienia, że ten temat mnie nudzi. W rzeczywistości wcale tak nie było, cały czas się bałam tego co miało nastąpić po moim przyjeździe. Cały czas byłam za słaba, nie przygotowana na to by zmierzyć się ze swoimi lękami. Tylko, że inni nie musieli tego wiedzieć. A już w szczególności Sasuke.

— A z jakiej racji miałabym go o tym informować? — spytałam czysto retorycznie. Już od dawna nie musiałam się mu z niczego tłumaczyć, a Itachi doskonale dawał sobie z tego sprawę.

— Moglibyśmy porozmawiać? — To pytanie zbiło mnie z pantałyku. Zamrugałam kilka razy, dokładniej przyglądając się mężczyźnie, jego wyraz twarzy był niezmiennie poważny.

— A co teraz niby robimy? — Wręcz nie mogłam powstrzymać się od sarkazmu, którym nafaszerowałam to pytanie. Ta rozmowa zdecydowanie prowadziła do nikąd.

— Mam na myśli bardziej, że tak powiem… ustronne miejsce. – Zmarszczyłam brwi, doszukując się w tym zdaniu drugiego dna.

— Tu też jest dobrze — zapewniłam.

— Ale tu kręci się stanowczo za dużo ludzi. Wolałbym bardziej odludne miejsce.

— To znaczy? — spytałam, jeszcze bardziej podejrzliwie z uporem wpatrując się w jego twarz, z której zaraz zniknęła powaga. Pojawił się za to drwiący uśmiech.

— Oj, przestań robić takie podejrzliwe miny. Nic ci nie proponuje, to tylko rozmowa — zapewnił, ale widząc moje nie przekonanie, pomachał mi przed nosem dłonią, na której znajdował się złoty krążek. —Widzisz, jestem żonaty. Nie mam zamiaru cię uwieść.

Na te słowa prychnęłam tylko pod nosem. Co z tego, że miał żonę? Jeśli chodziło o rodzinę Uchiha wszystko trzeba było brać pod uwagę. Przekonałam się o tym na własnej skórze. Itachi obdarował mnie swoim miłym uśmiechem, który miał mnie przekonać, co do słuszności jego decyzji.

— Zgoda — powiedziałam niechętnie — ale masz tylko pięć minut.

— Dobrze, tyle wystarczy. Chodź, tu obok jest taka mała kawiarnia, moglibyśmy tam spokojnie porozmawiać. — Kiwnęłam na znak zgody i ruszyliśmy zgodnie w obranym przez bruneta kierunku. 

Kawiarnia rzeczywiście nie była zbyt duża, a w środku było strasznie mało ludzi. Na prawdę mnie to zdziwiło, czyżby tak niewiele osób odwiedzało to miejsce? Zasiadając na krześle naprzeciwko Itachiego pochwyciłam kartę menu. Zainteresowana zerknęłam na cennik i wytrzeszczyłam oczy. No to już wiadomo czemu lokal nie pękał w szwach. Tu nawet woda kosztowała krocie. Westchnęłam ciężko po czym odłożyłam kartę dań. 

— To o czym chciałeś porozmawiać? — spytałam, dalej niechętna na jakąkolwiek rozmowę. Chciałam mieć to wszystko jak najszybciej za sobą. Itachi spojrzał na mnie zza karty i posłał mi rozbawione spojrzenie.

— Co ty taka w gorącej wodzie kompana? Może najpierw coś zamówimy?

— Mieliśmy rozmawiać. To nie jest spotkanie towarzyskie. Masz pięć minut — mruknęłam. Niech mówi co ma do powiedzenia i da mi święty spokój…

— Dzień dobry. Coś podać?

Nasze przekomarzanie przerwał cichutki głosik młodej kelnerki, która obdarowała nas miłym uśmiechem. Od razu w oczy rzucił mi się ten błysk w jej brązowych tęczówkach, gdy tylko zerknęła na bruneta. Mężczyźni z rodziny Uchiha nigdy nie cierpieli na brak zainteresowania ze strony płci przeciwnej. Nie powiem, że mnie to nie denerwowało, a może zwyczajnie byłam zazdrosna?

— Jeśli można, chcielibyśmy zamówić kawę. Dla mnie zwykłą czarną, a dla mojej znajomej z mlekiem bez cukru. –— To zadziwiające, że mimo upływu czasu, pamiętał jaką kawę pijam. Nie powiem nawet mi to schlebiało. Skinęłam tylko głową widząc jak Itachi czeka na moją zgodę. Ponownie spojrzałam na kelnerkę, która po zapisaniu zamówienia w notesiku dalej wgapiała się w bruneta, który ku mojemu zdziwieniu także nie spuszczał z niej oka. Jesteś żonaty tak? Typowy Uchiha.

— Jak tam twoja żona? — spytałam, sprytnie obserwując jak wyraz twarzy młodziutkiej kelnerki natychmiast zmienia się w zakłopotany. Dziewczyna skinęła głową, zostawiając mnie sam na sam z Itachim, który spojrzał na mnie gniewnie. — Co to miało niby być? Za nic masz wierność — wysyczałam oburzona.

— Och, daj spokój. Przecież nic się nie stało. Jestem wierny swojej żonie — zapewnił z powagą. Niestety te jego słowa wcale mnie nie przekonały, ale dałam sobie spokój. Nie moje małżeństwo, nie mój problem.

— Powiedzmy, że ci wierzę. Chcę wiedzieć, po co ta cała szopka, co chcesz wiedzieć? – spytałam, patrząc na niego podejrzliwie. Zawsze lubiłam brata Sasuke. Można nawet powiedzieć, że podziwiałam jego oddanie dla rodziny. Niestety po tych wszystkich latach nie budził we mnie zaufania. Wolałam trzymać się od rodziny Uchiha z daleka.

—  Kiedyś nie byłaś taka — zauważył.

— I to był mój błąd. Przejdź wreszcie do rzeczy – ponagliłam zniecierpliwiona.

— Masz zamiar mu powiedzieć? Bo wiesz, że jeśli ty tego nie zrobisz, to będę zmuszony sam poinformować mojego braciszka. Choć nie ukrywam, że wolałbym byś ty naraziła się Sasuke, mówiąc o swoim powrocie.

— Nie, nie zrobisz tego. To moje życie Itachi i ani ty, ani Sasuke nie macie prawa się w nie wtrącać! — Ostatnie zdanie już wykrzyczałam, ale widząc spojrzenia tych kilku ludzi znajdujących się w kawiarni, umilkłam zażenowana. Przez chwilę wraz z brunetem całą naszą uwagę poświęciliśmy kelnerce, która przyniosła złożone przez Itachiego zamówienie. Upiłam łyka kawy, nie przejmując się tym, że była gorąca. Gdy już dziewczyna odeszła nasza rozmowa rozpoczęła się na nowo.

— Sakura, wiesz, że on cię jeszcze kocha. — Słowa Itachiego, choć wypowiedziane cicho i niepewnie uderzyły we mnie z całą swoją mocą. Kocha… kocha …kocha. Zamknęłam oczy, próbując się uspokoić.

— Jeśli się kogoś naprawdę kocha, to się go nie zdradza… — wyszeptałam, przywołując wszystkie te bolące obrazy.

„Prasując jedną z koszul Sasuke, usłyszałam dzwonek do drzwi. Zerknęłam na zegarek znajdujący się na ścianie. Wskazówki wskazywały dwudziestą. Było za wcześnie, aby Sasuke wrócił, a za późno na jakichkolwiek gości. Odłożyłam żelazko i ruszyłam w stronę drzwi, które niepewnie otworzyłam. Przede mną stał obcy, postawny mężczyzna w wieku gdzieś około czterdziestu lat. Ubrany był w elegancki garnitur, a w ręce trzymał dużą teczkę. Jego brązowe, nażelowane włosy prezentowały się nienagannie. Z daleka można było zauważyć, że facet szasta forsą.

— Dobry wieczór. Mogę zająć chwilkę? — spytał uprzejmie, a w mojej głowie natychmiast zapaliła się czerwona lampka.

— Kim pan jest? Coś się stało, coś z Sasuke? — Zasypałam go pytaniami, które jako pierwsze zaświtały mi w głowie.

— Ależ nie! Broń Boże! — zawołał z uśmiechem, a ja natychmiast odetchnęłam z ulgą.

— W takim razie, kim pan jest? — Moje zainteresowanie obcym osobnikiem znacznie wzrosło.

— Jestem w posiadaniu pewnych informacji, które mogłyby panią zainteresować.

 Z jego twarzy ani na chwile nie znikł uprzejmy uśmiech, ale w oczach dostrzegłam tajemniczy błysk, który sprawił, że moim kręgosłupie przebiegł dreszcz. Przez chwilę się wahałam, ale w ostateczności ciekawość zwyciężyła, a ja wpuściłam całkowicie obcego człowieka do mojego domu. "

— Wszystko w porządku? — spytał mnie Itachi. Dopiero teraz zauważyłam, że siedzimy w całkowitej ciszy, a ja z całej siły zaciskam dłonie w pięści. Widząc zmartwione spojrzenie bruneta, cała się rozluźniłam. Wzięłam głęboki oddech i posłałam mu słaby uśmiech.

— Muszę się już zbierać. Babcia na mnie czeka, pewnie się martwi. — Wstałam z krzesła, a zaraz za mną Itachi. — Mam do ciebie prośbę.

Uchiha spojrzał na mnie opiekuńczym wzrokiem i szybkim ruchem przytulił do siebie. Zaskoczona nie wiedziałam jak mam zrozumieć ten gest, więc po prostu oddałam słaby uścisk.

— Nie powiem Sasuke. — Usłyszałam tuż przy swoim uchu głos bruneta. Chciało mi się śmiać z ulgi jaką poczułam. — Sama to zrobisz — dodał, a ja cicho westchnęłam. Czego innego mogłam się spodziewać po Itachim Uchiha?

— Itachi? — rozległ się za moimi plecami kobiecy głos. Speszona szybko oderwałam się od mężczyzny i obróciłam w kierunku… Mikoto?

Pani Uchiha na mój widok natychmiast przystanęła w miejscu, wpatrując się we mnie tak, jakby zobaczyła ducha. Czyżby Itachi zaprosił ją specjalnie? Spojrzałam na stojącego obok mnie mężczyznę, który wydawał się tak samo zszokowany jak ja.

— Co ona tutaj robi? — spytała szybko kobieta, lustrując mnie nieprzyjemnym wzrokie, pod wpływem  którego miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Naprawdę nie chciałam widzieć już nikogo, kto należy do tej cholernej rodziny, ale jak widać szczęście dzisiaj w ogóle mi nie sprzyjało.

— Spokojnie, mamo. Sakura… ona…

— Wróciłam do Konohy — odpowiedziałam za Itachiego, widząc jak ten męczy się by skleić choć zdanie. Mikoto spojrzała na mnie zdziwiona, ale zaraz na jej twarzy pojawiła się wyraźna złość.

— I po co? Chcesz znów namieszać mojemu synowi w głowie? Mało się przez ciebie nacierpiał? — wykrzyknęła. Poczułam silny uścisk w sercu. To był cios poniżej pasa! Obróciłam głowę w bok nie mogąc znieś palącego spojrzenia kobiety. — Boisz się, prawda? I słusznie! Jesteś tchórzem. – Ostatnie zdanie zdążyła wyszeptać zanim ogarnął ją cichy szloch. Jej zmartwiony syn natychmiast przygarnął płaczącą matkę do swojej piersi, głaszcząc ją uspokajająco po włosach. Przez chwilę spoglądałam na nich z bolącym sercem, nie mogąc znieść widoku płaczącej Mikoto, która kiedyś była mi tak bliska.

— Ja już lepiej pójdę — wyszeptałam, zdając sobie sprawę z tego, że zapewne nikt mnie nie usłyszał.

Dość długo musiałam walczyć z babciną ciekawością, zanim dostałam pozwolenie na powrót do domu. Oczywiście nie powiedziałam jej o tym kogo spotkałam i co się wydarzyło. By choć w malutkim stopniu uwierzyła w moją bajeczkę o zmęczeniu i złym samopoczuciu musiałam użyć swoich najlepszych zdolności aktorskich, które swoją drogą były dość kiepskie. Wiedziałam, że prędzej czy później jeszcze wyciągnie ze mnie prawdę.

Przekraczając próg domu miałam tylko ochotę zakopać się w pościeli i iść spać. To zawsze był mój sposób na wszystko; złą ocenę w szkole, nieodwzajemnioną miłość lub zwyczajnie kiepski dzień. Odsypiałam swoje problemy i żyłam dalej!

Właśnie miałam udać się schodami na górę prosto do mojej sypialni, gdy z salonu dobiegły mnie ciche, kobiece głosy. Po jednym z nich poznałam swoją matkę, natomiast ten drugi wydawał mi się znajomy, ale nie mogłam sobie przypomnieć do kogo należy. Zrezygnowałam ze snu i zaciekawiona obecnością gościa ruszyłam do źródła dźwięku.

— Musi być ci ciężko, taki wstyd. Ludzie już zaczynają mówić, że przyjęłaś pod swój dach prawdziwego potwora. — Stojąc w progach salonu dostrzegłam dwie kobiety siedzące przy stoliku. Zwróciłam uwagę na gościa, którego obecność tak zaprzątała mi głowę. Obok mojej mamy siedziała największa plotkara w Konoha. Pani Yamanaka we własnej osobie; matka mojej dawnej przyjaciółki z dzieciństwa. Słysząc jak pochlebnie się, najprawdopodobniej o mnie, wyraża zaczęłam przysłuchiwać się rozmowie.

— To jednak moja córka, nie miałam wyjścia, dziecko to dziecko. Moim obowiązkiem jako rodzica była pomoc. Nie mogłam odmówić.

— Ale pomyśl nad tym, co pomyślą sobie inni ludzie, jak spojrzysz Mikoto w oczy? Sakura tak bardzo skrzywdziła jej syna, to było okrutne! Wyjechała tak nagle. Słyszałam, że towarzyszył jej jakiś mężczyzna. Pamiętam jak kiedyś była taka mała i niewinna... Teraz wszyscy mają ją na językach! Gdyby żył jej ojciec na pewno zrobiłby z nią należyty porządek!

W salonie rozległ się cichy płacz mojej matki. Pani Yamanaka spojrzała w jej stronę ze współczuciem i objęła ją opiekuńczo ramieniem. Na ten widok krajało mi się serce. Wiedziałam doskonale jak bardzo przejmuje się opinią innych moja matka i jak strasznie musi ją boleć każde złe słowo skierowane w naszą rodzinę. Pamiętam jak kiedyś sama przejmowałam się cudzym zdaniem na mój temat, ale widocznie zmądrzałam, gdyż nie robiło to już na mnie tak wielkiego wrażenia. Jednak moja matka, cóż… Jej nie szło to tak gładko. Wycofałam się po cichu z salonu i tym razem ruszyłam już prosto do mojej sypialni.

Leżąc na łóżku wgapiałam się w biały sufit i myślałam nad tym co wydarzyło się dzisiejszego dnia. Nadal nie otrząsnęłam się po rozmowie z Itachim. Dobijał mnie warunek jaki mi postawił, nie była jeszcze gotowa na spotkanie z Sasuke. Wystarczyła mi krótka konwersacja z Mikoto, która postrzegała mnie za zło wcielone, abym miała dość. Tylko, że ona znała tylko część prawdy. Nie wiedziała dlaczego odeszłam, sprzedano jej tylko najłagodniejszą wersje wydarzeń, w której to ja byłam ta zła. Trochę bolała mnie to, że uwierzyła w to wszystko czym ją nakarmiono.

Cały czas też zastanawiałam się jak rozwiązać problem z moją mamą. Z jednej strony chciałam by przestała tak bardzo przejmować się zdaniem innych, ale mogłam to śmiało wykluczyć, to było niewykonalne. Mogłabym jakoś się usamodzielnić. Niestety w chwili obecnej nie było mnie stać na wynajęcie mieszkania. Jednym słowem byłam w kropce.

Obróciłam się na brzuch i z całej siły wtuliłam w poduszkę. Zamknęłam oczy i przestałam się zamartwiać tymi wszystkimi problemami. Nawet nie pamiętam kiedy zasnęłam.

— To takie buty! — krzyknęła Emiko. Z wrażenia uderzyła dłonią w mały drewniany stół, sprawiając, że leżące na nim naczynia cichutko zabrzęczały.

Siedziałyśmy razem w babcią w jej małym mieszkanku. Tak jak wcześniej myślałam, zostałam zmuszona do wygadania całej prawdy i tylko prawdy o wczorajszym dniu. Streściłam jej wszystko co miało miejsce zaraz po tym jak zostawiła mnie samą przy straganie z owocami, aż do mojej podsłuchanej rozmowy mamy z panią Yamanaka.

— Co mam teraz zrobić? — spytałam, będąc w pełni gotowa na to co właśnie miałam usłyszeć. Tak, zdecydowanie spodziewałam złotej rady na temat tego, jak mam postąpić.

— Sama musisz sobie z tym poradzić — oświadczyła mi Emiko tonem znawcy wszystkich dziedzin ludzkiego życia. — Naważyłaś sobie piwa to teraz je wypij!

— Spodziewałam się rady, nie mądrości ludowych — burknęłam urażona.

Upiłam łyka gorącej herbaty i wzrokiem obiegłam maluteńką kuchnie, w której się znajdowałyśmy. W sumie mieszkania w blokach wszystkie wyglądały tak samo, ale to wydawało mi się bardziej przytulne. O wiele bardziej niż to w którym mieszkałam jeszcze w Tokio. Jednak tak samo jak tam, tu cisza również wprowadzała mnie w melancholijny nastrój.

— Nie czujesz się tu samotna? — spytałam cicho.

— Ja? Głupoty pleciesz! Mi nigdy nie doskwiera samotność, to dla ludzi starych, ja jeszcze jestem w kwiecie wieku! — Spojrzałam niepewnie na starszą kobietę siedzącą obok mnie i nie mogąc powstrzymać błąkającego mi się na twarzy uśmiechu. — Jeśli w mieszkaniu jest za cicho, to włączam Beti i już jest głośnej!

— Kto to Beti? — spytałam, nie do końca rozumiejąc o co chodzi. W odpowiedzi babcia skinęła mi głową w stronę zlewu obok którego stała pralka ze znajdującym się na niej niebieskim napisem Beti. Na ten widok musiałam siłą powstrzymywać się od śmiechu. — Naprawdę? Pralka?

— No nie rób takiej miny! Beti działa jak rasowy czołg! Dzięki niej w tym mieszkaniu nigdy nie jest za cicho. — Rasowy czołg, powtórzyłam w myślach i roześmiałam się wesoło, a razem ze mną babcia. Co za kobieta!

Zawsze podziwiałam Emiko, potrafiła być filarem całej rodziny. Wspierała wszystkich już samą swoją obecnością. Była o wiele silniejsza niż jakakolwiek znana mi osoba. Roztaczała wokół siebie przyjemną aurę, która dodawała otuchy. Była niesamowita!

— A tak naprawdę — Babcia momentalnie spoważniała, a ja poszłam w jej ślady.

 — No nie jest łatwo, ale daje radę. — Uśmiechnęła się do mnie psotnie po czym dodała - Trochę ciężko jest mi tachać się po tych schodach, ale ten sąsiad z góry, no wiesz o którego mi chodzi! Tego wdowca! No to on bardzo często mi pomaga. Wiesz o co chodzi? Prawda? — Emiko szturchnęła mnie ręką w ramię, a ja dalej siedziałam oniemiała i wgapiałam się w nią.

Jeśli zaskoczeniem była dla mnie wiadomość o Beti, to jak miałam zareagować na wieść o tym, że mojej babci jeszcze amory w głowie? Nie wiedziałam czy mam się roześmiać, czy też płakać. Pokręciłam więc tylko głową w politowaniu postanawiając uczcić tę nowinkę minutą ciszy i zerknęłam w stronę okna. Pogoda dzisiaj była straszna, lało i lało. Nawet psa by na spacer nie wypuścił, a ja musiałam wrócić jakoś do domu. W duchy modliłam się, by do tej pory jakoś się rozpogodziło.

— A ty? — Spojrzałam w stronę Emiko, nie za bardzo rozumiejąc o co jej chodzi — Jak sobie radzisz? — Już miałam palnąć pierwszą lepszą odpowiedź, jak nasuwała mi się na język, gdy naszła mnie myśl, że może faktycznie warto się zastanowić. Jak sobie radzę? No cóż nie jest lekko, ale spodziewałam się czegoś znacznie gorszego. Ludzie może i gadają, ale jeszcze nikt nie zaczepił mnie na ulicy i nie wyraził swojego oburzenia co do mojego powrotu. Wiedziałam, że najgorsze mam jeszcze przed sobą. W końcu Sasuke jeszcze nic nie wie o moim powrocie. Przynajmniej miałam nadzieje, że nic nie wie. Itachi nie jest paplą!

Chwyciłam w swoje dłonie zimną rękę babci by poszukać u niej choć trochę otuchy. Tak jak się tego spodziewałam, jej uśmiech rozlał miód na moje serce. Nie chciałam obarczać ją swoimi problemami, ale coraz ciężej szło mi duszenie wszystkiego w sobie.

— Nie jest idealnie, ale postaram się, żeby było — wyszeptałam.

— Życie nie ma być idealne Sakuro — upomniała mnie. — Chce zobaczyć cię znowu szczęśliwą!

— Jestem szczęśliwa! — sprostowałam szybko. No jak nie jestem, jak jestem!

— Ale nie tak jak kiedyś! — Babcia łypnęła na mnie groźnym wzrokiem, który nakazywał mi się przymknąć i potwierdzić jej wersje. Tak też zrobiłam. — Obiecaj mi, że jeszcze ułożysz sobie życie. Chce mieć prawnuki! Kogo mam rozpieszczać, co?

Prawnuki... Zagryzłam mocno dolną wargę nie będąc do końca pewna czy mam poinformować babcie, że opcja prawnucząt jest niemożliwa, czy jeszcze zaczekać? Ostatecznie doszłam do wniosku, że nie wszystko na raz. Najpierw zajmę się swoimi sprawami, a potem gdy nadarzy się okazja wszystko wyjaśnię.

— Obiecuję.

Wracając do domu ostatecznie przekonałam się, że na zmianę pogody nie mam co liczyć. Gdy już myślałam, że jednak się rozpogodziło i pożegnałam się z babcią, nie zdążyłam nawet dobrze wyjść z bloku, a deszcz lunął z całą swoja mocą. Tak oto w samej bluzie i dżinsach szłam ulicami Konohy. Miałam wrażenie, że deszcz coraz bardziej się nasilał. Kropelki wody bezlitośnie opryskiwały mi twarz sprawiając, że ledwie byłam w stanie zobaczyć dokąd idę. Cała zziębnięta i przemoczona do suchej nitki starałam się narzucić sobie jak najszybsze tempo, by zdążyć dotrzeć do domu, zanim nabawię się jakiegoś choróbska. Ubranie strasznie się do mnie lepiło, a w butach miałam prawdziwe jezioro, tylko rybek brakowało.

Myślałam, że oszaleje ze szczęścia, gdy intensywny deszcz zamienił się w delikatny kapuśniaczek. Zadowolona z tego, że mogę wreszcie zauważyć każdy słup i latarnie na swojej drodze, nie ryzykując bliskiego z nimi zderzenia, znacznie przyspieszyłam. Będąc już blisko domu zauważyłam idącą z naprzeciwka dziewczynę. Miała gdzieś może około czternastu, piętnastu lat. Zwróciłam uwagę na jej długie, brązowe włosy skręcone w lekkie fale i bladą cerę. Normalnie minęłabym ją bez odrobiny uwagi, gdyby nie to spojrzenie. Szła wolno pod dużym, bordowym parasolem i nie spuszczała ze mnie swoich ciemnych oczu. Miałam wrażenie, że chce zwrócić na siebie moją uwagę. Udało jej się. Wtedy spojrzała mnie pełnym wyższości wzrokiem i uśmiechnęła, uśmiechem pełnym drwiny. To spojrzenie i uśmiech były mi dziwnie znajome. Ja znałam już kogoś, kto wykrzywiał usta w ten sam sposób. Moje serce przez chwilę mocniej załomotało, gdy przypomniałam sobie ten grymas na jego twarzy. Jednak dalej nie wiedziałam o co tej dziewczynie chodzi? Czyżby chciała zrobić mi na złość z tego powodu, że ona jest sucha a ja nie? Zerknęłam w jej stronę, marszcząc w niezrozumieniu brwi, gdy młoda pochwyciła moje spojrzenie niemal natychmiast pokazała mi język.

          No co za smarkula, pomyślałam zdenerwowana.  Pomimo tego, że poczułam się oburzona takim zachowaniem nieznajomej, nawet gdy ją minęłam, co chwilę zerkałam zza ramienia. Widziałam, jak staje na poboczu, a zaraz obok niej podjeżdża czarny samochód, z którego wysiada wysoki mężczyzna i otwiera dziewczynie drzwi. Zanim brązowowłosa wsiadła zdążyła pokazać mi środkowy palec swojej prawej ręki. Ten gest wprawił mnie w całkowite osłupienie. Taka sytuacja zdarzyła mi się chyba pierwszy raz w życiu. Na początku się wzburzyłam. No jak tak można! Rozejrzałam się wokół, sprawdzając czy ten gest oby na pewno był skierowany do mnie. Może tylko mi się przewidziało? Niestety nie widząc nikogo innego w pobliżu tylko utwierdziłam się w przekonaniu, że środkowy palec przeznaczony był dla mnie. Uniosłam brwi w zdziwieniu i się roześmiałam. Pamiętałam dokładnie te wszystkie głupie rzeczy, których ja dopuszczałam się w jej wieku. Cóż wcale nie byłam od tej dziewczyny lepsza. Można powiedzieć, że nawet w jakiś sposób ją rozumiałam.

Wchodząc do domu od razu uderzyło we mnie przyjemne ciepło. Słysząc krzątaniny dochodzące z kuchni od razu wywnioskowałam, że mama ma zamiar coś upichcić. Nie byłam na nią obrażona za jej ostatnie zachowanie. Nie powiem, że nie zrobiło mi się przykro z powodu tego co podsłuchałam, jednak nie potrafiłam być na nią zła. Miałam tylko ją i babcie. Cały czas wierzyłam, że krok po kroku uda mi się wszystko naprawić, że będzie jak dawniej. Tylko, że bez taty.

— Sakura, to ty? — usłyszałam nawoływanie z kuchni.

— Tak, już wróciłam. Masz pozdrowienia od babci! Mówiła, że jutro wpadnie. Kazała ci zrobić dobre ciasto, bo to ostatnie jej nie smakowało! — odkrzyknęłam, uśmiechając się pod nosem. Babcia miała takie jedno swoje ulubione zajęcie. Uwielbiała dogryzać mojej mamie. Kiedyś nawet spytałam się jej dlaczego, ale ona odpowiedziała mi tylko, że "Stary człowiek musi mieć jakieś hobby, bo inaczej zwariuje".

—Tak powiedziała? Co za babsko! — Wraz z tymi słowami do korytarza weszła moja mama w brudnym od mąki fartuchu i z wałkiem w ręce. — Jak ty wyglądasz?! Nie mogłaś wziąć ze sobą parasolki?! Będziesz chora! — Przygarnął kocioł garnkowi, pomyślałam zdejmując drugiego buta, z którego wyciekło trochę wody.

— Nie będę, już idę się przebrać — powiedziałam, obserwując jak moja mama tupie nogą w zniecierpliwieniu. Szybko czmychnęłam na górę, nie chcąc wysłuchiwać jakichkolwiek kazań. Z drugiej strony było mi miło wiedząc, że jest ktoś kto jeszcze się o mnie troszczy, dawno nikt tego nie robił.

Schodząc po schodach byłam już przebrana i sucha, ale dalej nie mogłam się zagrzać. Co za parszywa pogoda.

— Na stole masz herbatę. — To były pierwsze słowa jakimi obdarowała mnie mama, gdy tylko weszłam do kuchni. Zerknęłam szybko w tamtą stronę i faktycznie ujrzałam kubek pełen parującej cieszy. Siadłam na krześle, opatulając zmarznięte dłonie wokół kubka. Jak dobrze! — Co słychać u babci?

— Czemu sama się jej spytasz? — Zadałam to pytanie tak naprawdę znając już na nie odpowiedź. Moja mama potrafiła dość długo trzymać w sobie urazę. Od porannej kłótni z babcią raczej starała się jej unikać i nie wdawać się z nią w niepotrzebne dyskusje. Co innego Emiko, która celowo robiła jej na złość, często pojawiając się w u nas w domu i dogadując mojej mamie. A ja w tym wszystkim robiłam za łącznika. Wiem, durna zabawa. — Wszystko w porządku, tylko babcia napomknęła coś o schodach. Myślę, że powinnyśmy ją zabrać do nas. Mieszka za wysoko i niedługo nie będzie miała tyle siły by dostać się do własnego mieszkania. Co o tym myślisz? - Mama odłożyła na bok wałek, którym usilnie starała się rozwałkować kawałek surowego ciasta. Obróciła się w moją stronę ze zmarszczonymi brwiami. - O co chodzi? – spytałam, widząc tą dziwną minę.

— Już dawno jej to proponowałam, ale zarzekała się, że dobrze jej jest tam gdzie mieszka teraz. Coś tam jeszcze wspominała, że nie może zostawić Beti samej. Wiesz kim jest ta cała Beti? To jakaś jej przyjaciółka? — Na te słowa zachichotałam tylko pod nosem. O bardzo bliska przyjaciółka!

— Tak jakby. Tą Beti to jednak musisz poznać osobiście — stwierdziłam rozbawiona.

Między mną, a moją rodzicielką znów zapanowała cisza. Ja zajęta byłam sączeniem gorącej herbaty, natomiast mama chyba próbowała w wałkować ciasto w blat.

— Kiedy zaczynasz pracę w szpitalu? — spytała cicho, wycierając brudne od mąki dłonie w swój fartuch.

— Od nowego tygodnia, czyli w sumie od jutra. — Spojrzałam smętnym wzrokiem na kalendarz, który nieuchronnie pokazywał mi, że powinnam zacząć normalne życie. Od nowa. W Konoha.

— Mamo?

— Hmmm?

— Wiesz, że możesz powiedzieć mi wszystko, prawda? — spytałam, jak na mnie odważnie.

— Wiem. Coś się stało?

— Nie... — mruknęłam nie wiedząc czy przyznać się do tego, że podsłuchałam jej rozmowę z panią Yamanaka, czy raczej udawać, że nic nie wiem. A jak się obrazi? Nie chciałam psuć moich relacji z ludźmi tylko je naprawiać! — Ale na pewno?

— Tak. — Mama uśmiechnęła się do mnie niepewnie.

— No dobrze. Pomóc ci? — W odpowiedzi dostałam kiwnięcie głową. Zawiązałam w pasie drugi fartuch i wzięłam się za ugniatanie ciasta.

Z samego rana było mi strasznie niedobrze. I nie, nie było to spowodowanie wczorajszą wędrówką w deszczu. Mimo tego, że zmokłam do suchej nitki, to dzisiaj nie miałam nawet kataru. Cud! Za to towarzyszyły mi inne dolegliwości. Dłonie mi się trzęsły i nie mogłam usiedzieć na miejscu. Nawet nie byłam w stanie przełknąć śniadania.

Nigdy nie lubiłam poznawać nowych ludzi i znajdować się w obcym dla mnie miejscu. Zawsze starałam się uniknąć niekomfortowych sytuacji. Tego dnia jednak nie mogłam się od niczego wymigać. Dziś zaczynałam mój pierwszy dzień w szpitalu. A to oznaczał, że nie uniknę tych wszystkich rzeczy których się obawiałam. Stresowałam się, że być może nie wypadnę zbyt dobrze. Im dłużej się nad ty wszystkim zastanawiałam tym większa panika mnie ogarniała.

Na pewno niczego nie zapomniałam? Rozejrzałam się jeszcze raz po swoim pokoju. Modliłam się o to by ten dzień jak najszybciej się skończył. Jak tylko myślałam o pójściu do szpitala moje serce chciało wyskoczyć mi z piersi. Wszytko będzie dobrze! Dam radę!

Mimo całego porannego stresu w pracy nie było tak źle. Jak tylko przekroczyłam mury szarego budynku zeszedł ze mnie cały stres. Zostałam oprowadzona po oddziałach i pokazano mi dyżurkę. Co chwile jakaś pielęgniarka obdarowywała mnie miłym uśmiechem, który zaraz starałam się odwzajemnić. Czułam się coraz swobodniej, a jak już dostałam swoje pierwsze zajęcie - uzupełnianie papierków - wszelki niepokój natychmiast minął.

Siedziałam za małym biurkiem segregując karty zdrowia "małych pacjentów". Znajdowałam się w pokoju łączonym z gabinetem lekarskim, gdzie ktoś w tej chwili usilnie starał się uspokoić swoje dziecko.

— To tylko mały zastrzyk — usłyszałam spokojny głos Nori. Była to rudowłosa dziewczyna, z którą dzieliłam gabinet. W sumie to jeszcze nie poznałam jej zbyt dobrze, ale wydawała się być miła. — To prawie tak jakby ugryzł cię komar. Nie będzie bolało.

— Mamo ja nie chce! — proszący, dziecięcy głosik zabrzmiał w gabinecie lekarskim. Zaraz po nim nastąpił płacz. Zacisnęłam mocniej dłoń na długopisie próbując się uspokoić. Nic się nie dzieje. Nic...

— Ale ja nie chce! Mamo!!! — kolejny krzyk dobiegł do moich uszów z całą swoją mocą i rozszedł się echem w mojej głowie. Wstałam z zajmowanego krzesła i ruszyłam do pokoju obok.

Widząc dziecko szarpiące się ze swoją mamą i biedną Nori, która nie wiedziała jak ma się zachować postanowiłam interweniować.

— Proszę go zostawić! — Zwróciłam się do kobiety, która próbowała na siłę posadzić dziecko na drewnianym krześle. Moje polecenie natychmiast zostało wykonane, a ja zaraz mogłam na własnej skórze doświadczyć mocy wściekłego, matczynego spojrzenia. — Ja się tym zajmę. — Nori posłała mi uśmiech pełen wdzięczności. Kucnęłam przy brązowookim chłopcu, zwracając na siebie jego całą uwagę.

— Mam na imię Sakura, a ty? — Spojrzał na mnie swoimi zapłakanymi oczami. Nie chciał ze mną rozmawiać. Co chwilę zerkał na swoją mamę, która przyglądała mi się z zaciekawieniem. Na pewno coś słyszała na mój temat. Nauczyłam się już rozpoznawać te zainteresowanie i palące spojrzenie.

— Zapraszam panią do gabinetu obok. — Głos Nori uratował mnie przed dziurą w plecach. Już po chwili zostałam z dzieckiem sama.

No dobra, od początku.

— To jak masz na imię? — powtórzyłam.

— Mao, proszę pani — odparł nieśmiało, zerkając z zainteresowaniem na moje związane w kitkę włosy.

— Podobają ci się? — spytałamz uśmiechem. Kolor moich włosów zawsze wzbudzał niemałe zainteresowanie, a już zwłaszcza u małych dzieci. Chłopiec kiwnął szybko głową i pochwycił w swoje drobne dłonie kilka kosmyków.

— Wyglądasz jak elf. — Zaśmiałam się cicho na to określenie. No czegoś takiego to ja jeszcze nie słyszałam.

— Ile masz lat?

— Pięć.

— No to już jesteś dużym chłopcem — stwierdziłam. Chciałam go jakoś zagadać i przekonać do wykonania zastrzyku.

— Mama mówi, że jestem jeszcze mały. Nie chce mnie puszczać samego na plac zabaw. — Mao lekko się naburmuszył. Wyglądał naprawdę słodko.

— Dla mamy cały czas będziesz mały - wytłumaczyłam mu spokojnie. Dobra, to teraz jak tu zacząć temat o szczepionce? — Boisz się mnie? — Chłopak natychmiast zaprzeczył ruchem głowy. — A boisz się igły? — Nastąpiła chwila ciszy. 

— Igły są straszne. Nie lubię ich!

— Ja też — przyznałam.

— Kłamiesz! Jesteś lekarzem, nie możesz się bać!

— Właśnie dlatego robię zastrzyki małym dzieciom. Sama ich nie lubię, dlatego wiem jak się czujesz. To co, spróbujemy? — Wyciągnęłam do Mao dłoń, cały czas nie spuszczając z niego wzroku. Widziałam jak patrzy na mnie ze strachem, jak chwile się zastanawia, po czym chwyta niepewnie moją rękę.

Sam usiadł na krześle i podwinął rękaw bluzki. Otarłam specjalnym płynem miejsce w które miałam wykonać szczepionkę i przygotowałam czystą igłę.

— Spokojnie — powiedziałam cicho, widząc jak Mao zaciska mocno swoje oczy ze strachu. Wkułam się w lewe ramie i najdelikatniej jak mogłam wykonałam szczepienie. — No, gotowe!

— Już?

—Tak. I co bolało? — zapytałam uśmiechnięta.

—Nie. To tak jakby ugryzł mnie komar!

Zadowolona z wykonanej roboty pomogłam wstać chłopcu z krzesła i obdarowałam go naklejką "Dzielny pacjent".

— Dobrze sobie poradziłaś. — Zaraz po wyjściu chłopca i jego zaciekawionej matki zostałyśmy z Nori same. W sumie to na dziś już kończyłam pracę i zaraz miałam pakować się do domu. — Nie sądziłam, że dasz sobie z nim radę.

— Szczerze? — zapytałam. — Ja również.

Miałam już wychodzić ze szpitala, gdy nagle zaraz przy wejściu zrobił się duży tłok. Jakieś krzyki i płacz rozchodził się po całej izbie przyjęć. Zaciekawiona podeszłam bliżej i przystanęłam zszokowana.

— Ta dziewczyna jest niebezpieczna! — Usłyszałam krzyk jakiejś kobiety, która razem z pielęgniarzem próbowała zatamować krew płynącą z nosa młodego chłopaka. Ale to wcale nie ta kobieta i jej wrzaski wprowadziły mnie w stan odrętwienia.

— To niech uważa co mówi! Należało mu się! — Brązowowłosa dziewczyna z zadrapaniami na policzkach z całych sił próbowała się wyrwać trzymającej ją pielęgniarce. — Niech się cieszy, że nie dostał mocniej!

To była ta sama dziewczyna, którą spotkałam wczoraj na ulicy. Ta od środkowego palca! Wstrząśnięta tym odkryciem, podeszłam bliżej nich oglądając tą całą akcje. Nie wiedziałam co się wydarzyło, ale byłam tą aferą bardzo zainteresowana.

— Pomóc w czymś? — spytałam, podchodząc do siłującej się z dziewczyną pielęgniarki.

— Zabierz ją do gabinetu i opatrz. — Szamotanina na chwile ustała, a ciemne, prawie czarne oczy spojrzały na mnie z zainteresowaniem. Chyba mnie poznała, bo na jej twarzy zaraz pojawił się kpiący uśmieszek. Chciałabym wiedzieć o czym teraz myśli.

— Nigdzie z wami nie pójdę. Chce iść do domu! — burknęła, zakładając ręce na klatkę piersiową. Zachowywała się jak typowa rozpieszczona przez rodziców nastolatka. Zapewne gdzieś miała to, co do niej mówiono i zawsze robiła wszystko po swojemu.

—To nie możliwe. Musimy opatrzyć ci te rany i powiadomić twoich rodziców o tym gdzie jesteś.

— Nic wam nie powiem. — Uparła się małolata.

— Zaraz przyjedzie tu wychowawca tej dwójki i razem poinformujemy rodziców — powiedziała pielęgniarka, patrząc się na dziewczynę z wyższością. Niezbyt rozumiała o co tu chodzi i wcale nie miałam zamiaru w to wnikać, ale czułam, że to wszystko źle się skończy.

Tak jak się spodziewałam, małolata została siłą zaciągnięta do mojego gabinetu. Naburmuszona siadła na krześle, a ja wyciągałam gaziki i wodę utlenioną by przemyć jej rany. Cały czas nie spuszczałam jej z oka. Trochę się bałam, że zaraz mi stąd zwieje gdzie pieprz rośnie.

— Jak masz na imię? —  To było standardowe pytanie, które kierowałam do wszystkich moich pacjentów. Miało ono na celu pozbycie się stresu i umilenia chwili. W tym przypadku to chyba nie zadziała, bo brązowowłosa uparcie milczała. 

— Ja nazywam się Sakura Haruno. 

— Nie obchodzi mnie to — burknęła pod nosem i odwróciła głowę, gdy chciałam przemyć jej cały w zadrapaniach policzek. Cóż, przynajmniej się odezwała, to w końcu jakiś postęp.

— Chcesz zaczekać na wychowawcę? Zawiadomimy wtedy twoich rodziców i może będziesz bardziej skora do współpracy. — Obdarowałam ją najpiękniejszym i najmilszym uśmiechem jaki miałam w zanadrzu, ale chyba zrobiłam coś nie tak. Dziewczyna poczerwieniała na twarzy i wydęła policzki. Wyglądała tak jakby za chwile miała wybuchnąć!

— Nie zawiadomicie moich rodziców! Zresztą, róbcie co chcecie i tak nikt nie przyjedzie! — Więc tu był problem. Chyba już powoli zaczynałam łapać z jakim dzieckiem mam do czynienia. Tej dziewczynie na pewno brakowało rodzicielskiej opieki i dyscypliny. 

— Dlaczego pobiłaś tamtego chłopaka? — W myślach odtwarzałam sobie scenkę mającą miejsce na korytarzu. Bądź co bądź biedak dostał mocne manto. 

— Należało mu się. Mógł mnie nie zaczepiać! — Chyba zaczynało mi iść coraz lepiej, bo małolata w spokoju pozwalała mi się opatrywać. Mimo tego, że takie pielęgnacje na pewno szczypały, jej wyraz twarzy nawet przez moment nie zdradzał, że coś ją boli. 

— Wiesz, że będziesz mieć przez to problemy? Rodzice się pewnie nie ucieszą? — spytałam, kończąc opatrunek i siadając po drugiej stronie biurka. Cały czas czułam na sobie baczny wzrok dziewczyny. Odnosiłam wrażenie, że ona po prostu mnie testuje. Sprawdza na ile może mi zaufać. Nie wiem skąd wzięły się te moje spekulacje, ale intuicja podpowiadała mi, że moja pacjentka tylko czeka, aby się wygadać. Tylko nie każdemu można zaufać. 

— Ja cię znam - mruknęła cicho. — Widziałam cię wczoraj. 

— Wiem, nie zachowałaś się zbyt uprzejmie. - Normalne dziecko po usłyszeniu takiej uwagi od dorosłego natychmiast zarumieniło by się po same czubki uszu, ale nie ona. Wpatrywała się we mnie z uporem, przez co czułam się lekko nieswojo, a  powinno być odwrotnie! 

— Mam na imię Aiko. - Zabrzmiało jak pierwsze pytanie egzaminacyjne, a tylko moja poprawna odpowiedź decydowała o tym czy przejdę do następnego zadania. 

— A nazwisko? — spytałam, oczekując w napięciu odpowiedzi. Niestety dziewczyna zmarszczyła tylko brwi i z uporem powtórzyła:

— Mam na imię Aiko. — Poczułam się tak, jakby ktoś właśnie rzucił mi drugie koło ratunkowe. 

— Więc Aiko - odchrząknęłam i łypnęłam na nią wzrokiem. - Dlaczego pobiłaś tamtego chłopaka? 

— On... powiedział coś, czego nie powinien. — Nie wiem czy mi się przewidziało, czy może to stało się naprawdę, ale odniosłam wrażenie, że Aiko posmutniała. 

— Co powiedział? 

— Obiecasz mi, że nie powiadomicie mojego ojca o tym co się stało? Nie chce by dowiedział się o mojej bójce. — Ta prośba całkowicie wytrąciła mnie z równowagi, kiedy już miałam nadzieję, że w całym tym przedstawieniu dochodzę do jakiegoś wniosku, to wszystko  nagle zmienia swój kierunek.

Nie wiem co mnie tak rozmiękczyło, ani co sprawiło, że chciałam tej dziewczynie pomóc, ale zanim dobrze pomyślałam, odpowiedziałam:

— Obiecuję. 

— Sakuro, mogę cię na chwilę prosić? — Do gabinetu jak burza wpadła Nori. Zerknęła szybko na siedzącą przede mną Akio i przeniosła swój wzrok na mnie. Domyślałam się, że ma jakieś informacje o dziewczynie. Westchnęłam cicho. A tak dobrze mi szło! Podniosłam się z krzesła i wyszłam z gabinetu zostawiając brązowowłosą samą. 

— Coś się stało? — spytałam pospiesznie, zwracając się do Nori. 

— Wychowawczyni dziewczyny jest już w szpitalu, przed chwilą rozmawiała z tym pobitym chłopcem i jego matką. Powiadomiliśmy już o całym zajściu ojca twojej pacjentki, zaraz powinien tu być. — Zagryzłam dolną wargę świadoma tego, jak zadowoli to dziewczynę.

— O! Proszę pani! Co z Aiko? — Między mną a koleżanką po fachu stanęła niska kobitka w ciasno związanym koczku i małych okularkach. Nikt mi nie musiał jej przedstawiać, na pierwszy ruch oka widać było, że to ta wspomniana wychowawczyni.  — Ja do Aiko, Aiko Uchiha... — Na dźwięk tego nazwiska nogi się pode mną ugięły, a serce zaczęło bardzo szybko galopować. Musiałam podeprzeć się ściany bym nie runęła na korytarzu jak długa. Uchiha. Uchiha. Uchiha. Nie byłam w stanie wypędzić tego nazwiska z głowy. Kim była ta dziewczyna? No kim?!

 

 Od autorki:

hahahhaha!!! Spodziewaliście się Sasuke, nie? A tu bam i Itachi! 

No nie ma jak to bracia. Ale powiem wam, że to było tak od początku planowane! XD

Za to ujawniłam więcej z życia Sakury i jak ktoś mi powie, że za mało to nogi pourywam!!

Mam nadzieję, że nikt nie zje mnie za zakończenie, no ale ten rozdział wyszedł mi znacznie dłuższy niż planowałam i skończył się jak się skończył. Powiem szczerze, że nawet nie wiem kiedy, ale dostałam takiego kopa, że większość rozdziału napisałam pod nagłym natchnieniem. Gorzej już z tą końcówką, która ciągnęła mi się niemiłosiernie. No nie mogłam zakończyć tego rozdziału, aż stwierdziłam, że dupa!

Kończę tak jak kończę, a reszta w następnym rozdziale. :P

Jutro, znaczy się, dzisiaj do kościoła, a ja tu siedzę i piszę. Już widzę jak z rozkoszą rano wstaje...

No nic, buziaczki :* I jeden taki wielki dla autorki mojego szabloniku, który sprawił, że pisałam jak głupia. A drugi, dla takiej jednej małpy, która nie poświęca mi czasu, ale za to sprawdziła większą część rozdziału. :***

Jakby ktoś coś tam zauważył z błędów to dawać śmiało, bo wiecie jak to się sprawdza po nocach. XD

Co ja tam jeszcze chciałam powiedzieć? No to było coś niezwykle błyskotliwego, ale kit, zapomniałam! 

Czekam na wasze opinie :D

Linki