3. W kalejdoskopie uczuć

"Nie widziałam cię już od miesiąca.

I nic. Jestem może bledsza,

Trochę śpiąca, trochę bardziej milcząca,

Lecz widać można żyć bez powietrza"

Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

,,Zostałam w domu sama. Mężczyzna już dawno wyszedł, a ja w spokoju mogłam użalać się nad swoim losem. W dłoni trzymałam fotografię niemowlęcia, którą postanowiłam zachować. Nie wiem ile czasu się w nie wgapiałam i co tak naprawdę chciałam tym osiągnąć, ale z każdą chwilą docierał do mnie przykry fakt – Sasuke mnie zdradził.

Otarłam spływające z policzków łzy i podjęłam chyba najtrudniejszą decyzje w całym moim życiu. Przystałam na propozycję nieznajomego. Chwyciłam niedawno zakupioną torbę podróżną i wpakowałam w nią wszystkie najpotrzebniejsze mi rzeczy; kilka własnych ubrań, sentymentalne pamiątki, z którymi ciężko byłoby mi się rozstać. W tej chwili nie myślałam, nie zastanawiałam się nad tym co będzie dalej, po prostu uciekałam. Dalsze rozpaczanie i uleczanie mojego pokruszonego serca zrzuciłam na dalszy plan. Przed opuszczeniem domu wykonałam jeszcze dwa telefony i nie pozostawiając po sobie żadnej wiadomości opuściłam nasz niedawno zakupiony dom.

Wsiadając do samochodu, jeszcze długo oglądałam się za siebie nie będąc pewna, czy dobrą decyzję podjęłam. Ciągle płakałam, zwracając tym uwagę kierowcy.

— Wszystko w porządku? — zapytał, gładząc mnie jedną ręką uspokajająco po kolanie. Chyba oboje wiedzieliśmy, że to pytanie było bezsensowne. W tej chwili nic nie było w porządku.

Uśmiechnęłam się, uśmiechem pełnym wdzięczności i wyszeptałam:

— Zaczynamy wszystko od nowa, nie?

Na chwilę oderwał swoje spojrzenie od kierunku jazdy i z lekkim zdziwieniem niepewnie mi przytaknął. "

— Sakura, wszystko w porządku? — Spojrzenie kobiet zawisło nade mną, oczekując szczerej odpowiedzi. Nie wiedziałam jak mam się zachować. Serce biło mi tak mocno i głośno, że miałam wrażenia iż każdy może je usłyszeć. Kiwnęłam niepewnie głową i oderwałam się od ściany. Z całą pewnością byłam blada, a wewnątrz mnie szalało prawdziwe tornado uczuć. Strach, złość, smutek, żal, podniecenie i ciekawość. Wszystkie te uczucia kumulowały się i zmieniały tworząc inne, całkiem nowe.

         Czułam strach na myśl o tym co może się wydarzyć.

         Byłam zła z powodu własnej bezsilności i tego, że nie potrafiłam przestać  kochać.

         Smutek ogarniał mnie, gdy przypominałam sobie o obietnicy, którą  złożyłam.

Podniecenie budziło się w moim ciele na myśl, że znów będę mogła go zobaczyć. 

         Ciekawiło mnie to jak wygląda i to czy się zmienił, a jeśli tak, to jak bardzo?

 

— Co z Aiko? — zaniepokojony głos wychowawczyni  przywołał mnie do porządku. Nagle przypomniałam sobie, że nie udzieliłam jej odpowiedzi. 

— W porządku. Ma parę zadrapań i siniaków ale nie dolega jej nic poważnego — wykrztusiłam.

Kobieta głośno odetchnęła z wyraźną ulgą. Zerknęłam na nią przelotnie, rozbieganym wzrokiem wodziłam po korytarzach co chwilę nerwowo się  rozglądając. On tu zaraz będzie! Byłam pewna, że lada moment wyłoni się zza zakrętu jednego z korytarzy i spojrzy na mnie tymi hipnotyzującymi oczami. Wiedziałam, że ta dziewczyna wydawała mi się nie bezpodstawnie do kogoś podobna. Te same oczy, ten uśmiech. Tu nie było mowy o żadnej pomyłce, ona była córką Sasuke. Wbrew pozorom sama świadomość tego, że jest jego dzieckiem nie bolała tak bardzo. Przecież wiedziałam, że ma dziecko, widziałam zdjęcie. Jednak mimo to wierzyłam, że jak nie zobaczę go na żywo to będzie tak jakby ono nigdy nie istniało. Ale istnieje! – zabrzmiał stanowczy głos w mojej głowie. Na ten temat już nie było żadnej dyskusji. 

— Za ile będą rodzice? — Pytanie Nori wyraźnie mnie zaciekawiło. Drgnęłam lekko i spojrzałam ponaglającym wzrokiem na wychowawcę. 

— Opiekunka powinna być już w drodze...

— Jak to opiekunka? Mówiła pani o rodzicach — zwróciłam jej uwagę. Czy ci ludzie nie mogą przestać przyprawiać mnie o zawał?

— Ja... rozmawiałam z ojcem Aiko, pan Uchiha mówił, że ma jeszcze parę spraw do załatwienia, ale na miejsce przybędzie opiekunka.  

— Niestety odebrać dziewczynę będzie mógł tylko jeden z rodziców lub opiekunów prawnych, takie są zasady. — Znów zabrała głos moja koleżanka po fachu. Kobieta w koku lekko się zmieszała, Nori miała w sobie coś takiego, co sprawiało, że ludzie czuli przed nią respekt – ja także. 

— Mogę z nią porozmawiać? — Cichy głos wychowawczyni najwyraźniej rozbawił rudowłosą, bo ta z uśmiechem otworzyła jej drzwi do gabinetu, gdzie siedziała dziewczyna. 

Nie wiem o czym ze sobą rozmawiały, ale te coraz bardziej podnoszące się głosy wcale mi się nie podobały. Wiele razy chciałam tam wejść i przerwać tą "rozmowę", ale nie byłam pewna czy aby powinnam. No i pozostawała jeszcze Nori, która stała obok mnie i przeglądała karty pacjentów, niby zainteresowana swoją robotą, ale czułam jak bacznie na mnie zerka. Nie było mi z tym komfortowo.

— Niech pani stąd wyjdzie! — Na ten wrzask zareagowałyśmy wspólnie. Naprawdę się przestraszyłam! Niby to tylko wychowawczyni, ale po takich krzykach człowiekowi w głowie tylko najgorsze scenariusze. Pierwsza dorwałam się do drzwi, które już-już miałam otworzyć, ale stanowcza ręka, która zacisnęła się na moim ramieniu ostudziła mój zapał. Oburzona spojrzałam na trzymającą mnie rudowłosą. Czego chcesz! – pomyślałam. Na twarzy kobiety pojawił się lekki uśmieszek, który zbił mnie z pantałyku. 

— Widzę, że coś jest nie tak Sakura. Za emocjonalnie do tego podchodzisz... — Właśnie miałam zaprzeczyć, gdy Nori ponownie mnie wyprzedziła. — Spokojnie. Ja tu wejdę, a ty zostań. 

Kiwnęłam automatycznie głową i ustąpiłam rudowłosej miejsca. Może miała rację? Miałam się nie angażować w relacje tej rodziny. Przecież to nie był mój problem, ja swoją robotę wykonałam. Odprowadziłam koleżankę wzrokiem i usiadłam na pobliskim krześle. Wzięłam głęboki oddech i bębniąc palcami o plastikowe boki podejmowałam, jak dla mnie, trudną decyzję. Po mojej głowie krążyły słowa Itachiego: "Nie powiem Sasuke. Sama to zrobisz". Wiedziałam, że muszę w końcu wszystko wyjaśnić, przestać się przed nim chować, ale jednocześnie nie chciałam tego robić. Bałam się, że dam się omotać uczuciom, że zapomnę o krzywdzie jaką mi wyrządził. 

Pociągnęłam cicho nosem i otarłam załzawione oczy.

         Sakura, ty histeryczko! – zganiłam w myślach samą siebie. 

Drzwi od gabinetu otworzyły się z hukiem, a z pomieszczenia wyszła czerwona na twarzy wychowawczyni. Nawet na mnie nie spojrzała tylko od razu zaczęła krążyć po korytarzu mrucząc coś pod nosem. 

— Co za zachowanie, bezczelna! — warknęła i zaczęła przeszukiwać swoją torebkę. Wyciągnęła z niej paczkę papierosów i zwracając się do mnie rzuciła tylko: "Zaraz wracam", po czym opuściła korytarz. Pomyślałam sobie, że z tej Aiko musi być niezłe ziółko skoro udało jej się tak zdenerwować tą spokojną kobietę. 

Wstałam z krzesła i cicho ruszyłam w stronę gabinetu.

— Nie powiadomiliście mojego ojca, prawda? — spytała cicho układającej karty zdrowia Nori. Stałam w drzwiach obserwując sytuacje. 

— Twój ojciec już tu jedzie. — Aiko momentalnie skuliła się na krześle. Już nie wyglądała na tak pewną siebie i zbuntowaną, była zwykłym zagubionym dzieckiem. Oderwałam się od futryny drzwi i weszłam w głąb pomieszczenia. Dwie pary oczów spoczęły na mojej osobie. Jedno zdziwione, poważne, drugie oskarżycielskie i wystraszone. 

Posłałam im obu wymuszony uśmiech i weszłam do pomieszczenia obok w którym wcześniej wypełniałam papierki. Postanowiłam iść za słowami Itachiego, skończyć z tym użalaniem się nad sobą i w końcu zacząć żyć.

 

 

— Jest tu Uchiha Aiko? — Usłyszałam kobiecy głos i jakieś dziecięce piski. Zaciekawiona oderwałam się od wykonywanej pracy.

Stojąc w progu między jednym gabinetem – moim miejscem pracy, a drugim – służącym do przyjmowania pacjentów, dostrzegłam dość młodą dziewczynę próbującą złapać oddech. 

— Starałam się przybyć jak najszybciej — wysapała między przerwami na wdech. Zza zamkniętych za jej plecami drzwi cały czas dochodziły głośne piski. — Jestem opiekunką Aiko, zaraz przyjedzie jej ojciec. 

Oniemiała zilustrowałam jej – no jakby nie patrzeć – ładną osobę. Miała długie, czarne włosy, które doskonale wpasowywały ją do Uchihów. Była ładna, drobna i bardzo kobieca. Po jej prostej postawie i dumie w błyszczących oczach od razu wywnioskowałam, że nie jest byle kim. No nie do końca tak wyobrażałam sobie opiekunkę do dzieci. W moich wyobrażeniach była to starsza pani! Jak widać rzeczywistość nie zawsze jest tak bliska naszych marzeń.

— Może pani z nią tu zaczekać... — mruknęła pod nosem Nori. Zgarnęła jakieś niebieskie teczki z biurka i poprawiła kosmyk rudych włosów, po czym zwróciła się do mnie. — Ja wychodzę, mam jeszcze kilka drobiazgów do załatwienia, zostaniesz tu z tym... zamieszaniem? 

— Jasne. — Zdziwiło mnie to, że zgodziłam się na propozycję bez krzty niechęci w głosie. Chyba naprawdę mi na tym zależało. Ech, niech to się już skończy – błagałam w myślach. Przecież mogłam być teraz w domu, ale nie! Musiałam się pchać tam, gdzie mnie nie potrzebowali! 

Nori szybko wyszła z pomieszczenie, zostawiając mnie samą. Zerknęłam jeszcze w stronę drzwi, za którymi zniknęła. Ciągle niepokoiło mnie źródło dziwnych pisków i tak jakby strzałów? Pokręciłam głową, odrzucając od siebie pomysł sprawdzenie tego co dzieje się za ścianą. Powinnam brać przykład z Nori i przestać interesować się nie moimi sprawami. Ogólnie ciekawiła mnie postać mojej koleżanki po fachu. W ciągu dzisiejszego dnia zdążyłam zauważyć, że rudowłosa była raczej człowiekiem spokojnym, nie lubiącym zamieszania i zbędnych cyrków. Cieszyło mnie to, że nie była wścibska. Zwłaszcza, że wokół mnie lubiły się dziać różne sensacje. 

— Sumi? - odezwała się niepewnie Aiko, przerywając tym samym ciszę. Pani Ładna spojrzała na nią troskliwym wzrokiem i podeszła bliżej. Uważnie przyjrzała się jej twarzy i wszystkim zadrapaniom, które w tej chwili ją zdobiły. Widać było, że obie są z sobą blisko, może nawet się przyjaźnią? Nie powiem, zirytowało mnie to. — Mocno jest zły? 

— Jak zawsze... — mruknęła Sumi, a ja poczułam się zbędna. Widząc jak zapowiada się na jakąś dłuższą pogawędkę postanowiłam się ulotnić. Choć na chwilę, by mogły porozmawiać. Chciałam zostać, dowiedzieć się czegoś więcej, ale tylko wyszłaby na wścibską. Przy mnie na pewno będą się czuły niekomfortowo.

Ruszyłam w stronę drzwi, jednocześnie postanawiając za nimi przeczekać nadchodzącą, poważną rozmowę. 

— Wychodzi pani? — kiwnęłam potwierdzająco, głową w stronę młodej kobiety. — W dyżurce jest mały chłopiec. Pielęgniarki zgodziły się go przez chwilę popilnować, mogłaby pani... tak tylko na chwilkę się nim zająć? — Twarz Sumi nabrała lekko różowego koloru.

      Nie byłam pewna o co dokładnie mnie prosi, ani o jakie dziecko jej chodzi. Skoro Aiko była tu... Skamieniałam i wstrzymałam oddech. Jeszcze raz przeanalizowałam w głowie jej słowa. Dopiero po chwili dotarło do mnie, że ta krowa zostawiła małe dziecko obcym babom, dziecko za które była odpowiedzialna! Mało tego, najprawdopodobniej było to dziecko Sasuke!

— Ktoś musi — burknęłam, czując jeszcze większą niechęć do Pani Ładnej. Owa kobieta chciała się chyba jeszcze wytłumaczyć, ale już tego nie usłyszałam. Zamknęłam za sobą drzwi i biegiem pognałam w kierunku dyżurki. 

W miejscu gdzie powinnam zastać, jeśli dobrze myślę, dziecko pilnowane przez pielęgniarki, zastałam TYLKO pielęgniarki! 

— Jest tu chłopiec? — Cztery znudzone spojrzenia oblepiły mnie wzrokiem. 

Żadna z pielęgniarek siedzących w dyżurce nawet nie zdawała sobie sprawy o jakie dziecko chodzi! Czułam się jakbym miała zaraz paść na zawał. Gdzie ona w końcu go zostawiła?!

Nie pytając już o nic, ruszyłam pobliskimi korytarzami. Szpital był duży, żeby nie powiedzieć ogromny, a taki maluch... on mógł być wszędzie. Denerwowałam się, bo naprawdę podejrzewałam, że może mu się coś stać. Mógł przecież opuścić szpital, zostać porwany, uciec, coś sobie zrobić... Możliwości było tak dużo, a ja nie wiedziałam co robić. 

— Stój, bo cię zascele! — Usłyszałam za sobą dziecięcy głos. Odruchowo wykonałam polecenia, obracając się przy tym. Od razu mi ulżyło, a z serca spadł wielki kamień. Przede mną stał mały chłopiec, na oko może miał gdzieś te trzy lata. Czarne włosy, ciemne oczy, te rysy twarzy… Mały Sasuke.  Zadziwił mnie jego policyjny strój i odznaka na piersi, plastikowa, ale zawsze! Stał przede mną ze złożonymi w "pistolet" rękoma. Jego dziecięca, pyzata twarz obserwowała mnie w skupieniu, a oczy błyskały powagą. Ten widok strasznie mnie poruszył, a jednocześnie rozbawił, ale nie mogłam tak po prostu się roześmiać! Moja rola w tym przedstawianiu zyskała na wadzę!

— Zrobiłam coś złego panie glino? — spytałam uprzejmie. Twarz chłopca rozpromieniła się, gdy ten zrozumiał, że mam zamiar przyłączyć się do jego gry. Schował swoją "broń" za paskiem ciemnych spodni i poprawił czapkę, zza której wystawały czarne włosy. 

— Jesce nie. — Skinął na mnie wskazującym palcem, dając mi znać bym się pochyliła. Wykonałam polecenie, a po chwili tuż przy uchu usłyszałam konspiracyjny szept. — Sukam bandźola. 

Zagryzłam dolną wargę powstrzymując się od chichotu. 

— Kogo dokładnie? 

— Złego taty. 

Zdziwiła mnie ta odpowiedź. Dzieciak był mały, więc skąd u niego takie spojrzenie na ojca? Czy chodziło mu o Sasuke?

— Dlaczego twój tata jest zły?

— Bo tak! — wykrzyczał. I już wiedziałam, że nic więcej się nie dowiem.

— Jak masz na imię? — zagaiłam. 

— Daiki! 

— Twoja niania cię szuka, Daiki. Pójdziemy do niej? — spytałam, mając nadzieję, że chłopak się zgodzi. W końcu jeśli z wyglądu był tak podobny do Sasuke, to może i charakteru go przypominał, będąc także był miłym, grzecznym chłopcem. Stop! Wróciłam myślami do czasów mojego i Uchihy dzieciństwa, przypominając sobie jego charakter, zachowania, psotne pomysły... O nie! Lepiej, żeby syn w żaden możliwy sposób nie wdał się w ojca. Tak dla dobra ogółu. 

— Nie ce do nioni! — Głośne tupnięcie nogą wyraziło cały sprzeciw malucha. Uśmiechnęłam się ciepło na widok jego oburzenia. Był słodki, w każdym tego słowa znaczeniu. 

Jak tu go przekonać?

— A co powiesz, na nagrodę? — spytałam sprytnie. No jakie dziecko nie lubi być nagradzanym? 

— Jacą? — zapytał po "swojemu". 

—To niespodzianka! — zapewniłam. 

— Aaaaa! Niepodzianki są fajne. — Wyciągnął w moją stronę dłoń, którą zaraz pochwyciłam. 

Tak oto właśnie osiągnęłam mały sukces i byłam z niego dumna! Wracałam z chłopcem do sali, w której czekała na niego opiekunka. Przez całą drogę mały trzymał mnie za rękę, cosprawiało, że nie mogłam przestać się uśmiechać. Z ogromnym zainteresowaniem słuchałam wszystkiego, co miał mi do opowiedzenia. Daiki był bardzo żywiołowym dzieckiem. Co trochę rozglądał się zainteresowany po szpitalu i próbował zaciągnąć mnie w inne miejsce. 

— Nie, Daiki. Mieliśmy iść do twojej niani. Co z niespodzianką?

— Ale ja ce tam! — krzyknął, ciągnąc mnie za rękę w stronę wózków szpitalnych. 

— Najpierw pójdziemy do twojej opiekunki. Czeka tam na ciebie Aiko! — Szybko skorzystałam z ostatniej deski ratunku, licząc na to, że odwiodę go od kolejnego pomysłu. 

— Do Ai? 

—Tak. Czeka na ciebie. 

Daiki prawie natychmiast przestał chcieć iść w stronę wózków, ponownie chwycił moją dłoń i grzecznie zaczął dreptać obok mnie. 

 

Będąc już przy samych drzwiach do gabinetu gwałtownie przystanęłam, z środka wyraźnie usłyszałam podniesione głosy.

— Gdzie Daiki? - Słysząc złowrogi, męski głos aż podskoczyłam. Stojący obok mnie chłopiec skulił się w sobie momentalnie i mocniej ścisnął moją dłoń. Posłałam mu pocieszający uśmiech i chwyciłam za klamkę. 

— Taka kobieta po niego poszła, niech się pan tak nie denerwuje —Młoda opiekunka stała przed dwoma postawnymi mężczyznami i zawzięcie się tłumaczyła. 

— Jaka znowu kobieta?! Jakoś nikogo tu nie widzę! — Czarnowłosy mężczyzna w garniturze obrócił się wokół własnej osi po czym zamarł. 

Stał naprzeciw mnie i patrzył prosto w oczy. Widziałam jak z jego twarzy znika wściekłość, a pojawia się zaskoczenie. Sama pewnie wyglądałam jakbym zobaczyła ducha. Wszyscy w pomieszczeniu zamilkli i zaciekawieni spoglądali to na mnie, to na Sasuke. 

— No nareszcie. — Moją uwagę skupiającą się na osobie Sasuke odwrócił jego brat. Itachi uśmiechnął się do mnie żartobliwie po czym krzyknął do reszty zebranych: 

— Dobra, gromadko! Tych dwoje ma tu sobie wiele do powiedzenia, a skoro zguba się znalazła — pogłaskał Daikiego po głowie, a chłopiec na poprawił czapkę — możemy zaprzestać poszukiwań. No ludziska, wychodzimy! 

Jak powiedział Itachi, tak postąpili inni. Jedni opuszczali pomieszczenie chętnie, inni mniej entuzjastycznie, ale wszyscy wyszli. Na samym końcu wyszedł starszy z braci Uchiha puszczając do mnie oczko. Zostaliśmy sami.

To uczucie, gdy mój niepewny wzrok spotkał się z czarnymi tęczówkami był nie do opisania. Czułam się jak spłoszona mysz. Osoba Sasuke mnie przytłaczała. Nie wiedziałam, gdzie mam się schować, jak uciec. On sam stał niczym posąg, a swoją postawą niczego mi nie ułatwiał. Jego czarne oczy były zdziwione, a usta lekko rozchylone. Nie widziałam w nim złości, czy wyrzutów, kompletnie nic! Nie mogłam w jego zachowaniu wyczytać dla siebie żadnej wskazówki.

Zilustrowałam jego osobę od głowy do stóp. Na pierwszy rzut oka widać było, że się zmienił. To nie był już ten sam facet. Ten elegancki i zapewne drogi garnitur w ogóle nie pasowały do osoby, którą kiedyś znałam. Miał bardziej surowy wyraz twarzy, był śmiertelnie poważny. Stary Sasuke nienawidził garniturów! Był wesoły, dowcipny, pełen życia! Nowy, był zaledwie cienie starego.

— Nic nie powiesz? — mruknęłam, robiąc pierwszy krok w długiej rozmowie, która nas czekała. 

Nie odpowiedział nic.

Jednak istnieje coś znacznie gorszego od porządnego ochrzanu czy kłótni – całkowita cisza. Słyszałam swój własny oddech i denerwujące cykanie zegarka. Dłonie mi się pociły, a w gardle całkowicie zaschło.

Nagle Sasuke wykonał ruch, a ja poczułam się jak ofiara groźnego drapieżnika. Ruszył w moja stronę stanowczym, wręcz agresywnym krokiem, który jeszcze długo po tym wydarzeniu bębnił mi w uszach. Przybrałam z lekka zlęknioną pozę spodziewając się nawet uderzenia. W mojej głowie Sasuke nie był zdolny do takiego wyczynu, ale my byliśmy teraz w świecie realnym. Dla niego byłam zdrajczynią, kobietą, która zostawiła go bez słowa znikając z dnia na dzień. Uciekającą przed problemami histeryczką, która zamiast szczerej rozmowy zawsze wybierała porzucenie problemów i zaczęcie wszystkiego od nowa. Sęk tkwił w tym, że te problemy wcale nie znikały. One wracały z podwójną siłą. 

Moim ciałem wstrząsnęła fala gwałtownego gorąca, gdy silne, męskie ramiona zatrzymały mnie w mocnym uścisku. Napięłam się jak struna, nie będąc przygotowana na taki obrót sprawy. 

— Nie uciekaj. — Cichy szept wypełnił moją głowę. — Nie uciekaj już nigdy więcej. 

Wtuliłam się w niego ufnie, tak właściwie to w tym momencie nawet nie zastanawiałam się co robię. Buzowało we mnie zbyt dużo emocji. Robiłam to co podpowiadało mi serce, nie dopuszczając rozumu do głosu. 

Może i ta sielanka trwałaby dłużej, może i doczekałabym się nawet happy endu, gdyby nie czerwona lampka, która zapaliła mi się w głowie ogłaszając wyjącym sygnałem alarm. 

Odsunęłam się od Sasuke gwałtownym ruchem. 

W tym wszystkim znów wyszłam na jedyną winną. Nie mogłam do tego dopuścić. Nie chciałam ponownie być ta złą, która potrzebowała wybaczenia. To wszystko co miało miejsce nie było tylko moją winą. 

— Zdradziłeś mnie. — Zabrzmiałam tak jak tego chciałam; pewnie, surowo i nieugięcie. 

Mina Sasuke wyrażała czysty szok. Chyba nie spodziewał się u mnie takiego zachowania, bo groźnie zmarszczył brwi. Ooo! Ja się dopiero rozkręcałam!

 — Ukrywałeś przede mną dziecko! Nie powiedziałeś mi nawet słowa, o istnieniu Aiko! Myślałeś, że się nie dowiem? — prychnęłam groźnie, podchodząc do niego bliżej. Dźgnęłam go palcem w tors i wysyczałam cichym szeptem: 

— A teraz, gdy wszystko już sobie poukładałam, gdy podniosłam się po tym całym rozstaniu, chcesz zrobić ze mnie jedyną winną? Nie Sasuke, już nie dam się nabrać.

Byłam z siebie dumna. Tak powinnam postąpić od razu; wykrzyczeć i zapomnieć.

— A ty? — Zachrypnięty głos wydobył się  jego gardła. Odchrząknął pewnie i zmierzył mnie wściekłym spojrzeniem. — Jak się zachowałaś co?! Może i cię zdradziłem, może i zachowałem się jak bydlak, ale to nie zmienia faktu, że to ty mnie zostawiłaś. Jesteś samolubna Sakura. Dbasz tylko o siebie. Zastanawiałaś się choć raz nad tym jak ja się z tym wszystkim czułem?! Myślałaś o tym co się ze mną działo, gdy wracając z pracy nie zastałem cię w domu?! Nie! Bo myślisz tylko o sobie! — krzyczał, wymachiwał rękoma i niestety miał racje. Byłam samolubna, zostawiałam go samego bez słowa pożegnania, ale nie mam zamiaru zgonić tej całej winy tylko na moje barki.

— A ty myślałeś niby o mnie zakładając rodzinę? Myślałeś o mnie trzymając w ramionach Daikiego? Wcale nie jesteś lepszy! — Nie odpowiedział mi na to oskarżenie.

Zaśmiałam się mu prosto w twarz pozbywając się całej negatywnej energii, która się we mnie kotłowała.  

— Nie było cię przy mnie nawet po śmierci mojego ojca! Może miałeś inne zajęcia, co? Czyżby nowa rodzinka?

— Sakura, to ty ode mnie odeszłaś!

Wiedziałam, że sama przyczyniłam się do tego, że Sasuke ułożył sobie ponownie życie. Przystałam na taki warunek. Nieświadomie zaczęłam spychać samą siebie na przegraną pozycje w tej wymianie zdań, więc po prostu zamilkłam.

Na chwilę między nami zapanowała niezręczna cisza, podczas której nerwowo zaczęłam obracać na palcu mały krążek, gdy tylko poczułam spojrzenie Sasuke na mojej dłoni, natychmiastowo schowałam ją za plecami. 

— Jeszcze ją masz? — spytał już bez tych złych emocji, spokojnie.

— Ale co? — odpowiedziałam głupio. Nagle straciłam cały zapał na jakąkolwiek rozmowę.

— Obrączkę. Myślałem, że po rozwodzie się jej pozbędziesz. 

— Nie mam zamiaru ci się tłumaczyć Sasuke. Najchętniej bym z tobą nie rozmawiała, zrobiłam to tylko z polecenia Itachiego. — Powiedziałam te słowa zanim tak naprawdę pomyślałam. 

— Itachi się z tobą widział? Wiedział o twoim powrocie? — Naskoczył na mnie z tymi pytaniami, a ja odruchowo przytaknęłam. 

Wkopałam Itachiego.  Idiotka ze mnie. 

— Powinieneś się cieszyć. Gdyby nie on nie rozmawiałabym tu teraz z tobą. 

Brunet przetarł z głośnym westchnieniem swoją twarz i spojrzał na mnie zmęczonym wzrokiem.

— Zmieniłaś się Sakura. Prawie cię nie poznaje. — Prychnęłam cicho pod nosem i splotłam ręce pod piersiami. 

— Jakbyś ty wcale się nie zmienił. Garnitur? Kiedyś nienawidziłeś takich strojów.

Uśmiechnęłam się pod nosem widząc jego zażenowaną minę. 

— Przejąłem interesy po teściu. — Och! Tego się nie spodziewałam. prawie zapomniałam o tym jego nowym, poukładanym życiu. 

— Rozumiem. — Tak naprawdę nie rozumiałam, ale to nie miało znaczenia.

 Znów zamilkliśmy skrępowani swoją obecnością, po tych emocjach, które z nas wyparowały pozostało już tylko zmęczenie. 

— Pójdę już. Muszę porozmawiać z córką. —  Przyjęłam z goryczą i odprowadziłam go wzrokiem aż do drzwi. Słowo córka, pozostawiło spustoszenie w głowie.

 

    

 

Gdy wychodziłam ze szpitala, miasteczko otulał już chłodny wieczór. Pożegnałam się skinieniem głowy z Nori i ruszyłam w stronę swojego domu. Czułam się tak lekko, iż odnosiłam wrażenie, że zaraz będę unosić się nad chodnikiem. Byłam szczęśliwa, w końcu miałam to wszystko za sobą. Mogłam zacząć żyć, nie przejmując się ani Sasuke, ani jego rodziną. 

Sprężystym krokiem przemierzałam opustoszałe uliczki Konohy. Naciągnęłam na głowę kaptur i opatuliłam się dokładniej kurtką, jesień nadchodziła wielkimi krokami. Słysząc znajomą melodyjkę natychmiast zaczęłam przeszukiwać torbę, warcząc wyzwiska pod nosem. 

— Gdzie ten telefon?! — Ręką robiłam w torbie jeszcze większy rozgardiasz niż był. — Jest...

Zmarzniętymi rękoma odblokowałam ekran na którym wyświetlił mi się zamiast numeru, napis Prywatny. Zmarszczyłam brwi, ale odebrałam połączenie. 

 — Halo?

Po drugiej stronię usłyszałam niepokojącą ciszę i czyjś świszczący oddech. Zaniepokojona powtórzyłam:

— Halo?! 

— Sakura... — cichy pomruk sprawił, że wszystkie włosy zjeżyły mi się na głowię. Przystanęłam na środku chodnika, przestałam interesować się otaczającą mnie rzeczywistością. Liczył się tylko ten głos. 

— Czego chcesz?! Zrobiłam tak jak kazałeś, więc czego jeszcze oczekujesz?! — Nie panowałam nad sobą, zaczęłam wykrzykiwać do słuchawki różne oskarżenia pod adresem dzwoniącego, czułam jak trzęsę się ze złości i strachu. 

— Spokojnie... — Podświadomie widziałam na tej jego gębie uśmiech pełen wyższości. Przeklęty staruch! — ładnie to tak? Oczerniać osobę, której tyle zawdzięczasz? 

— Nie jestem za nic ci wdzięczna! Zniszczyłeś mi życie!

Po drugiej stronie rozległ się gardłowy śmiech.

— Ja? Sama to zrobiłaś... Podwinęłaś ogon i zwiałaś, ale ja nie o tym. — Zacmokał dwa razy po czym kontynuował. — Złamałaś zasady Sakura. Miałaś trzymać się na uboczu, a tymczasem wróciłaś do Konohy, mało tego. Ten incydent z dziś, ten z Sasuke, myślałaś, że się nie dowiem? Uważasz mnie za kretyna?! 

Umilkłam tracąc całą pewność siebie. Ten facet był niebezpieczny. 

— Odpowiedz, jak się pytam! Czy uważasz mnie za kretyna?! Uważasz?! — krzyczał do słuchawki jak opętany. 

— Nie.

Mężczyznę wyraźnie uspokoiła moja odpowiedź, bo umilkł na chwilę oddychając chrapliwie.

— Mam nadzieję, że wiesz co masz teraz robić. Umawialiśmy się na coś. Jeden niewłaściwy krok, a na wierzch mogą wyjść bardzo nieprzyjemne sprawy. Rozumiesz?

Kiwnęłam niepewnie głową, ale szybko zorientowałam się, że on przecież nie może tego zobaczyć. Przełknęłam nerwowo ślinę, po czym wyszeptałam:

— Tak.

W słuchawce rozległ się sygnał przerwanego połączenia. 

Od autorki:

No mam już za sobą kolejny rozdzialik z jednej strony jestem zadowolona, bo wyrobiłam się

w czasie, ale z drugiej.... No ten rozdział miał wyjść inaczej. Pisało mi się go dużo gorzej niż poprzedni. Trudniej.

 >.<  Nie zawsze może być pięknie nie?

No nie będę tu się rozpisywać i użalać nad sobą. Muszę podziękować wszystkim tym, którzy skomentowali poprzedni rozdział. Gdyby nie Wy pewnie jeszcze bym się leniła, a nowego rozdziału by nie było! XD

Dziękuję jeszcze Czarnej za sprawdzenie i jej czerwony kolor! 

Miłej nocy kochani! :*